بزرگترین پروژه باروک در رم، تکمیل کلیسای سنت پیتر بود. نقشه های مرکزی و متراکم تهیه شده توسط برامانته و میکل آنژ، روحانیون قرن هفدهم را راضی نکرد. زیرا پدیدآورندگان آنها تحت تاثیر دین روم بوده و آنها را برای گنجاندن مناسب نمی دانستند. گردهمایی بزرگ آینده کارلو مادرنو (1556-1629) در دوران پاپ مامور شد تا سه بلوک از یک حیاط را به مرکز قدیمی کلیسا اضافه کند و نمای جدیدی برای ساختمان کلیسا بسازد. مادرنو قبل از انجام این ماموریت، نمای کلیسای سانتا سوزانا را طراحی کرد و بر ویژگی های نمای کلیسای ایل جاز تاکید کرد. سایه‌های تیز ستون‌های آزاد متصل به بدنه اصلی کلیسای سانتا سوزانا به‌طور برجسته در محور جت مرکزی بالا می‌آیند و وجود یک طاقچه توخالی با شکلی در آن، تاثیر ترکیب‌بندی او را افزایش می‌دهد. نمای کلیسای سنت پیتر گسترش عظیمی از عناصر معماری طبقه اول کلیسای Sanata Susanna را ارائه می دهد. اما مادرنو موضوع کار او در اینجاست تراکم نمای کلیسای سانتا ساوانا را بسیار افزایش داد و حذف کرد. عناصر معماری در عرض های وسیع تری گسترش یافتند و باعث کاهش سرعت ترکیب ستون های متصل به بدنه و ستون های آزاد از طرفین به مرکز شدند. انصافاً مادرنو باید گفت که نقشه های او برای نمای کلیسای سنت پیتر به طور کامل اجرا نشد. دو یا دو بلوک بیرونی اولین فازهای دو برج مجاور بودند و هرگز ساخته نشدند، اما اگر ساخته می‌شدند، تاکید عمودی آنها قسمت مرکزی کلیسا را به‌طور بالقوه فشرده‌تر می‌کرد. این نمای ناتمام و آسیب دیده از باران مورد انتقاد هنرمندان و مورخان سراسر جهان قرار گرفته و متاسفانه به یکی از ویژگی های اصلی نمای بیرونی کلیسا تبدیل شده است. طولانی شدن حیاط جلوی کلیسا را دورتر می کند که متاسفانه به ویژگی غالب نمای بیرونی کلیسا تبدیل می شود. خروج از حیاط برای مدت طولانی نمای کلیسا را در دوردست قرار داد و فاصله از گنبد را افزایش داد و منظره ای که میکل آنژ می خواست ایجاد کند، ساختمانی فشرده تحت کنترل گنبد، با مشکلاتی مواجه شد. مانع گنبد، وقتی از نزدیک دیده می شود، به نظر نمی رسد که در نمای بلند کلیسا قرار داشته باشد و وقتی از دور به آن نگاه کنیم، به نظر می رسد که ساقه کمربندی ندارد. از میدان روبروی کلیسا بیرون بروید و ببینید میکل آنژ چه می خواهد. امروزه، برای اینکه هرکسی این کلیسا را آنطور که معمارانش در نظر داشتند ببیند، باید پشت سر آن رفت.