طی چند دهه گذشته، پارک های علم و فناوری (STP) در آسیا شاهد توسعه سریع بوده اند. این نه تنها در ظهور STP های جدید، بلکه در موفقیت های برخی از STP های برجسته در منطقه نیز منعکس شده است. با سطح فعلی توسعه اقتصادی در منطقه، دولت ها ممکن است STP ها را به عنوان ابزاری برای ارتقای تولید، ترویج همکاری در تحقیق و نوآوری، و بالا رفتن زنجیره ارزش جهانی درک کنند. بنابراین، این احتمال وجود دارد که STP های بیشتری توسط بسیاری از کشورهای در حال توسعه در آسیا و اقیانوسیه ایجاد شود. از سوی دیگر، چالش ایجاد و مدیریت STP های موفق را نباید دست کم گرفت. حتی در اقتصادهای توسعه یافته یا پیشرفته، سوالاتی در مورد اثربخشی STP ها به طور مکرر مطرح می شود. اولاً، ایجاد STP وسیله ای برای رسیدن به هدف است، نه خود هدف. قبل از ایجاد STP، سیاستگذاران باید در مورد اهداف نهایی که از طریق ایجاد STP به دست می‌آیند، کاملاً واضح باشند. چنین هدف(هایی) ممکن است از طریق چندین ابزار سیاستی محقق شود که ایجاد STP یکی از آنهاست. سیاستگذاران باید قبل از انتخاب بهترین راه حل، مزایا و معایب همه ابزارهای سیاستی موجود را بسنجید.