تخت جمشید که ویرانه های باشکوه آن در دامنه کوه رحمت (کوه رحمت) در جنوب غربی ایران قرار دارد، یکی از بزرگترین آثار باستانی جهان است. شهر شاهنشاهی تخت جمشید که به عنوان گوهر مجموعه‌های هخامنشی (فارسی) در زمینه‌های معماری، شهرسازی، فناوری ساخت و ساز و هنر شهرت دارد، در زمره محوطه‌های باستان‌شناسی قرار می‌گیرد که مشابهی ندارند و شاهدی بی‌نظیر از کهن‌ترین تمدن هستند. تراس عظیم شهر در حدود سال 518 قبل از میلاد توسط داریوش بزرگ، پادشاه امپراتوری هخامنشی آغاز شد. در این تراس، پادشاهان متوالی مجموعه‌ای از ساختمان‌های کاخ خیره‌کننده از نظر معماری، از جمله کاخ عظیم آپادانا و تالار تخت ("تالار صد ستون") را برپا کردند.
تخت جمشید مقر حکومت امپراتوری هخامنشی بود، هرچند که اساساً به‌منظور نمایش و مرکز دیدنی برای پذیرایی‌ها و جشن‌های شاهان و امپراتوری‌شان طراحی شده بود. تراس تخت جمشید، همانطور که داریوش موسس آن می‌خواست، همچنان تصویر خود سلطنت هخامنشی است، قله‌ای که شباهت‌های شاه بی‌وقفه ظاهر می‌شود، اینجا به عنوان فاتح هیولایی، آنجا که ستمدیدگان بر تخت خود حمل می‌کنند. دشمن، و جایی که گروه‌های طولانی از جنگجویان و نگهبانان مجسمه‌سازی شده، افراد برجسته و ادای احترام بی‌پایان رژه می‌روند.