دوران قاجار در تاریخ سیاسی-اجتماعی و در تاریخ معماری تهران از اهمیت بالایی برخوردار است، زیرا در این دوران بود که تهران پایتخت ایران شد و به شهری بزرگ تبدیل شد و سپس به دلیل معماری خاص خود. ، راه را برای تغییرات بزرگی در معماری ایران هموار کرد. عصر قاجار دوره تناقض در ارزش‌ها و نگرش‌های معماری و به تبع آن دوران تنوع گرایش‌ها، اصول و روش‌ها در معماری و شهرسازی است. این تنوع و تضادها که حاصل عوامل مختلف داخلی و خارجی است (مانند فرهنگ خاص عصر قاجار، رابطه با اروپا، نفوذ بیگانگان، احساس حقارت نسبت به غرب، بازگشت معماران ایرانی. که در اروپا تحصیل کرده اند، حضور مهندسان اروپایی در ایران، معرفی سبک های اروپایی معماری و ...، رویکردهای متفاوت سنت و مدرنیته و تغییرات تدریجی در تهران، بیش از هر جای دیگری در معماری مسکونی تجلی یافته و به وجود آمده است
تنوع و تفاوت در ساختار بی‌تغییر خانه‌های تهران. این تنوع در تمام قسمت ها و عناصر خانه ها از فضاهای ورودی گرفته تا فضاهای داخلی منعکس شده است. اما از آنجایی که فضای ورودی جزئی از نما بوده و به شدت نمایان است، تغییرات در این قسمت ملموس تر بوده و تحلیل ویژگی های ساختاری و تزئینی آن به عنوان عوامل کلیدی در فرم بیرونی شهر از اهمیت بیشتری برخوردار است. . آنچه در اینجا حائز اهمیت است این است که اگر چه تغییرات فوق همه عناصر و تزئینات فضای ورودی را در بر می گیرد، اما تاثیر عمده ای بر فضاهای ورودی خانه گروهی از افراد جامعه می گذارد و نه تنها میزان این تاثیر را در جزئیات مختلف ورودی ها کاملاً متفاوت است، اما نوع آن از خانه ای به خانه دیگر و از محله ای به محله دیگر متفاوت است. با تحلیل این تفاوت‌ها شاید بتوان برخی از ویژگی‌های بارز فضاهای ورودی مختلف را ترسیم کرد و بر اساس آن سبک غالب فضاهای ورودی محله‌های مختلف تهران و در نتیجه معماری مسکونی شهر را بررسی کرد