در اوایل سلطنت فتحعلی شاه، ازبک ها به مرو هجوم آوردند و محمدحسین خان که اجدادش از زمان شاه طهماسب صفوی بر این منطقه حکومت می کردند، از آنان شکست خورد و در سال 1214 هجری قمری به کابل گریخت. سپس به قندهار و از قندهار به سیستان رفت و سرانجام به تهران آمد. در تهران نیز با عزت و احترام فتحعلی شاه مواجه شد و لقب فخرالدوله به او داده شد. کار دربار را رها کرد و با ساخت و ساز ساختمان در محله فعلی کوچه مروی به زندگی ادامه داد. وی در مدت اقامت در تهران ثروت فراوانی جمع کرد و در غربی ترین نقطه محله عودلاجان در داخل حصار صفویه تهران برای خود خانه و باغی تهیه کرد. آن باغ و خانه در کوچه روبروی عمارت شمس العماره (کوچه مروی امروزی) قرار داشت. خان مروی در زمان حیات خود در سال 1231 هجری قمری در حوالی کوچه مروی مسجد و مدرسه علوم دینی بنا کرد. وی بعداً باغ ضلع جنوبی مسجد در ضلع جنوبی کوچه مروی را وقف مسجد و مدرسه علمیه کرد و در اواخر عمر تمام اموال مزرعه از جمله چندین روستا و چندین روستا. خانه ها، مغازه ها و غیره برای این منظور. اختصاص داده شده است. این مدرسه و مسجد به خان مروی یا مروی معروف شد. اما در برخی اسناد این بنا را با لقب فخریه او (فخرالدوله) نوشته اند. چند سال پیش در حفاری هایی که کارگران در کف مسجد کار می کردند، قنات و پله های باستانی آن کشف شد. تا آن زمان زباله دانی مسجد محل تخلیه زباله های خشک بود و پله های آن زیر زباله دانی پنهان بود. در زمان ناصرالدین شاه با ساخت عمارت شمس العماره در مقابل این کوچه و احداث خیابان ناصریه (ناصرخسرو)، میدانی در مقابل در ورودی شرقی ارگ سلطنتی به نشانی ساخته شد. ابتدای کوچه مروی که به میدان شمس العماره معروف شد. ساخت این بنا، کوچه مروی را بیش از پیش مورد توجه پایتخت نشینان قرار داد. بازار و پاساژ مروی یکی از معروف ترین بازارهای خلافت ناصری در آن زمان بود.