باغ‌های ایرانی ممکن است تا 4000 سال قبل از میلاد به وجود آمده باشند. سفال های تزئین شده آن زمان، طرح صلیب معمولی باغ ایرانی را به نمایش می گذارد. طرح کلی باغ ایرانی پاسارگاد که در حدود 500 سال قبل از میلاد ساخته شده است، امروزه قابل مشاهده است. در زمان سلطنت ساسانیان (قرن سوم تا هفتم میلادی) و تحت تاثیر آیین زرتشتی، اهمیت آب در هنر روز به روز افزایش یافت. این روند خود را در طراحی باغ با تاکید بیشتر بر فواره ها و حوضچه ها در باغ ها نشان داد. در طول اشغال اعراب، جنبه زیبایی شناختی باغ بر اهمیت آن افزوده شد و از کاربرد آن پیشی گرفت. در این زمان، قوانین زیبایی شناسی حاکم بر باغ اهمیت پیدا کرد. نمونه ای از این چهارباغ است، شکلی از باغ که سعی در تقلید از عدن دارد، با چهار رودخانه و چهار ربع که نشان دهنده جهان است. این طرح گاهی یک محور طولانی تر از محور متقاطع است و ممکن است دارای کانال های آبی باشد که از هر یک از چهار باغ عبور می کند و به یک استخر مرکزی متصل می شود. حمله مغولان به ایران در قرن سیزدهم به تاکید جدیدی بر ساختار بسیار پرآذین باغ منجر شد. سپس امپراتوری مغول سنت باغ ایرانی را به سایر نقاط امپراتوری خود (به ویژه هند) منتقل کرد. بابر باغ ایرانی را به هند معرفی کرد. باغ آرام باغ که اکنون نامرتب است در آگرا اولین باغ از بسیاری از باغ های ایرانی بود که او ایجاد کرد. تاج محل مظهر مفهوم ایرانی یک باغ ایده آل و بهشت مانند است. سلسله صفویه (قرن هفدهم تا هجدهم) طرح‌بندی‌های بزرگ و حماسی را ساخت و توسعه داد که فراتر از یک گسترش ساده به یک کاخ بود و به بخشی جدایی ناپذیر زیبایی‌شناختی و عملکردی آن تبدیل شد. در قرن‌های بعد، طراحی باغ‌های اروپایی بر ایران، به‌ویژه طراحی‌های فرانسه و در درجه دوم طراحی‌های روسیه و بریتانیا تاثیر گذاشت. تاثیرات غربی منجر به تغییر در استفاده از آب و گونه های مورد استفاده در بستر شد. فرم ها و سبک های سنتی هنوز در باغ های مدرن ایرانی به کار می رود. آنها همچنین در مکان های تاریخی، موزه ها و به خانه های ثروتمندان چسبانده شده اند.