پاورپوینت معماری اسلامی سبک اصفهانی
سنگ و گچ بری نقش بسزایی در تزیینات داخلی و خارجی بناهای سلجوقی داشته است که از نمونه های بارز آن می توان به کتیبه های باشکوه به خط کوفی و نستعلیق و گچبری مساجد اشاره کرد. تکنیک‌های گچ‌کاری و سنگ‌تراشی معماری سلجوقی را می‌توان در اکثر بناها و بناهای قرن دوازدهم مشاهده کرد. محراب های مسجد جامع قزوین (1116 ه.ق.) و مسجد جامع اردستان (1160 ه.ق) نمونه های بسیار ارزشمندی از هنر گچ بری هستند. در دوره سلجوق، گچ‌کاری نه تنها برای تزیین مساجد، بلکه برای کاخ‌ها و خانه‌های اشراف نیز مورد استفاده قرار می‌گرفت، با مضامین متفاوت از مناظر یا صحنه‌های شکار پادشاهان همراه با درباریان و شاهزادگان. تکنیک تزیینات سلجوقی ادامه یافت تا زمانی که در دوره مغول (1211334 ه.ق) با تکنیک جدیدی جایگزین شد. تکنیک تزیین مغولی را می توان در برخی از سازه های آذربایجان مشاهده کرد. نمونه خوبی از گچ بری مغول در مدرسه هدریه (مسجد) قزوین (اوایل قرن دوازدهم) باقی مانده است. قدرت و اشراف گچ بری مغول را احتمالاً محراب مسجد جامع اصفهان که در سال 1310 میلادی ساخته شده است، به بهترین شکل نشان می دهد. در زمان سلطنت اولیاتو و با باستان شناسان به اولجایتو محراب معروف است. علاوه بر بناهای مذهبی، تعدادی خانه قدیمی نیز در شهرهای مختلف ایران وجود دارد که با گچبری های منحصر به فرد تزئین شده اند و پیش از این به عنوان بناهای تاریخی حفظ شده اند. مناسب بودن آجر برای نمای گچبری دلیل اصلی رواج بهترین گچ بری ها در تزئینات بناهای معماری ایرانی بوده است.