پاورپوینت بررسی روش های نوین بهسازی لایه های روسازی
طیف گسترده ای از مواد (عمدتا سنگدانه ها، مصالح آسفالتی و مواد سیمانی) را می توان برای کاربردهای روسازی استفاده کرد. شناخته شده ترین رویکرد برای بهبود پایداری مصالح روسازی، استفاده از بازیافت، محصولات مشترک یا مواد زائد (RCWMs) است. چندین روش در دسترس و فناوری های نوظهور دیگر برای نظارت وجود دارد که ممکن است پایداری روسازی را با توجه به تولید سنگدانه، مصالح آسفالت و مصالح بتنی بهبود بخشد. مهم است که هر رویکرد از دیدگاه چرخه عمر ارزیابی شود تا نقشی که در کمک به پایداری یک سیستم روسازی ایفا می کند، مشخص شود. این به تصمیم گیرندگان اجازه می دهد تا اثرات بالقوه اقتصادی، زیست محیطی و اجتماعی را که ممکن است در طول چرخه زندگی رخ دهد، بررسی کنند و همچنین مبادلات بالقوه را ارزیابی کنند. فرآیند طراحی منجر به توسعه سازه‌های روسازی جایگزین (شامل لایه‌ها و ضخامت‌های سازه‌ای)، مشخصات مصالحی می‌شود که اهداف عملکرد لایه‌های جداگانه و همچنین سیستم را به‌طور کلی برآورده می‌کنند، ملاحظاتی برای زهکشی زیرسطحی (در صورت لزوم) و حاکم بر مشخصات ساخت و ساز مورد نیاز برای اجرای روسازی همانطور که در نظر گرفته شده است. مهم است که هنگام تعیین اهداف پروژه، اولین گام در فرآیند طراحی روسازی، پایداری در نظر گرفته شود.