پاورپوینت بررسی بتن بیولوژیکی یا بتن خود ترمیم شونده
بتن خود ترمیم شونده عمدتاً به عنوان توانایی بتن برای ترمیم ترک های خود به صورت خودزا یا خودمختار تعریف می شود. به آن بتن خود ترمیم شونده نیز می گویند. ترک در بتن به دلیل استحکام کششی نسبتا کم آن یک پدیده رایج است. دوام بتن توسط این ترک ها مختل می شود زیرا آنها مسیر آسانی را برای انتقال مایعات و گازهایی که به طور بالقوه حاوی مواد مضر هستند فراهم می کنند. اگر ریزترک ها رشد کنند و به آرماتور برسد، نه تنها خود بتن ممکن است مورد حمله قرار گیرد، بلکه میلگردهای فولادی آرماتور نیز خورده می شوند. بنابراین کنترل عرض ترک و ترمیم ترک ها در اسرع وقت بسیار مهم است. خود ترمیم ترک‌های بتن به عمر طولانی‌تر سازه‌های بتنی کمک می‌کند و ماده را نه تنها بادوام‌تر بلکه پایدارتر می‌کند [4-6]. خود ترمیمی در واقع یک پدیده قدیمی و شناخته شده برای بتن است زیرا دارای برخی از خواص درمانی خودزا است. به دلیل هیدراتاسیون مداوم مواد معدنی کلینکر یا کربناته شدن هیدروکسید کلسیم (Ca(OH)2)، ترک ها ممکن است پس از مدتی بهبود پیدا کنند. با این حال، درمان خودزا به ترک‌های کوچک محدود می‌شود و تنها زمانی مؤثر است که آب در دسترس باشد، بنابراین کنترل آن را دشوار می‌کند. با این وجود، بتن ممکن است برای ساخت در ترمیم ترک مستقل اصلاح شود [4]. درای در سال 1994 شروع به کار بر روی بتن خود ترمیم شونده خودگردان کرد [5]. در سال‌های بعد، محققان متعددی به بررسی این موضوع پرداختند. بسیاری از رویکردهای خوددرمانی پیشنهاد شده است. آنها عمدتاً شامل روش خودترمیمی خودکار، روش خود ترمیمی مبتنی بر کپسول، روش خود ترمیم عروقی، روش خود ترمیم الکترورسوبی، روش خود ترمیمی میکروبی و روش خود ترمیمی از طریق تعبیه آلیاژهای حافظه شکل (SMAs) می باشند