پاورپوینت بررسی معماری و پلانهای بیست چهار کاروانسرای ایرانی
با افزایش رفت و آمد در مسیر جاده ابریشم، ساخت کاروانسراها نیز افزایش یافت. آنها به‌عنوان پناهگاه‌های امن مورد نیاز بودند - نه فقط از نظر آب و هوا و آب و هوا، بلکه از طرف راهزنانی که کاروان‌های حامل ابریشم، ادویه‌ها و سایر کالاهای با ارزش را هدف قرار می‌دادند. طرح این سازه ها نیز نشان دهنده هدف حفاظتی آنها بود. اغلب در خارج از نزدیک‌ترین شهر یا روستا ساخته می‌شدند و دور تا دور آنها را دیوارهای عظیمی شبیه به یک قلعه با برج‌های دیده‌بانی احاطه کرده بودند. در قرن شانزدهم و هفدهم میلادی، جاده‌های پرتردد ایران مملو از این کاروانسراها بود که هر کدام توسط حاکم محلی به عنوان نمادی از امنیت، امنیت و آسایش مسیرهای کاروانیان ساخته شده بود. آنها تقریباً در فاصله 32 تا 40 کیلومتری (20 تا 25 مایلی) از هم - تقریباً یک روز سفر - در شلوغ ترین مسیرهای جاده ابریشم ظاهر شدند. دستاورد بزرگ دوران قدیم! این بناهای تاریخی جذاب که زمانی بسیار پررونق بودند، هزاران داستان را در دل خود نگه داشته و گاه به خزانه اسرار مهمانان خود تبدیل شده اند. کاروانسراها توسط بنیادهای مذهبی در مسیرهای زیارتی یا توسط اصناف بازرگانان و همچنین توسط حاکمان محلی یا پادشاهان در مسیرهای تجاری معمولی که اغلب با مسیرهای زیارتی یکسان بود ایجاد می کردند. بعلاوه، به‌ویژه در دوره سلطنت شاه عباس بزرگ (ح. 1588-1629)، که سیستم راه‌ها در سراسر کشور گسترش زیادی داشت، به نظر می‌رسد که دولت مرکزی اصفهان کاروانسراهای زیادی را در امتداد راه‌های جدید ساخته است. از تعداد کاروانسراهای برجای مانده و از شکل ظاهری آنها مشخص می شود که در دوره صفویه و قاجاریه یک اداره معماری دولتی وجود داشته که به طور خاص متولی ساخت کاروانسراها و ایستگاه ها در مسیرهای زمینی بوده است. همچنین در شهرها تعدادی کاروانسرا به عنوان اقامتگاه، انبار و دفاتر تجاری در مجاورت بازارها برپا می شد. شکل آنها شبیه کاروانسراهای جاده ای بود، با این تفاوت که اکثر آنها دو طبقه بودند.