پاورپوینت بررسی روسازی راه - آسفالت (مخصوصاً بتن آسفالت) که گاهی به دلیل ماهیت توزیع بارها، روسازی انعطاف پذیر نامیده می شود، از دهه 1920 به طور گسترده مورد استفاده قرار گرفته است. ماهیت چسبناک چسب قیر به بتن آسفالت اجازه می دهد تا تغییر شکل پلاستیک قابل توجهی را حفظ کند، اگرچه خستگی ناشی از بارگذاری مکرر در طول زمان رایج ترین مکانیسم شکست است. بیشتر سطوح آسفالتی بر روی یک پایه سنگریزه ای قرار می گیرند که معمولاً حداقل به ضخامت لایه آسفالت است، اگرچه برخی از سطوح آسفالت با عمق کامل مستقیماً روی بستر اصلی قرار می گیرند. در مناطقی با بسترهای بسیار نرم یا گسترده مانند خاک رس یا ذغال سنگ نارس، ممکن است به پایه های شنی ضخیم یا تثبیت بستر با سیمان پرتلند یا آهک نیاز باشد. از پلی پروپیلن و ژئوسنتتیک پلی استر نیز برای این منظور استفاده شده است و در برخی از کشورهای شمالی از لایه ای از تخته های پلی استایرن برای به تاخیر انداختن و به حداقل رساندن نفوذ یخبندان به زیر لایه استفاده شده است.