کشف نفت در جنوب غربی ایران در سال 1908 منجر به صنعتی شدن سریع و تشدید مداوم میزان پیشرفت فناوری در کشور شد. از آن زمان ، نگرش عمومی مردم نسبت به بیان فن آوری در "تصویر" معماری به شدت دگرگون شده است. در دوران پیش از انقلاب ، 1908–1978 ، سلسله پهلوی برای قرار دادن ملت در مسیر مدرنیزاسیون جهانی و تبلیغ هویت جدیدی برای جامعه نیمه دهقانی موجود ، از اظهارات معماری ، همراه با کالایی شدن غالب فرهنگ استفاده کرد. در آن زمان ، بسیاری استدلال می کردند که سم زدایی و سمیت تکنولوژیکی به بافت سنتی شهرها حمله کرده است. در نتیجه ، انقلاب اسلامی 1978 در مقاومت در برابر سیاستهای مدرن خصمانه دولت رخ داد. به اندازه کافی جالب توجه است ، از زمان انقلاب ، نه تنها روند فنی سازی معماری توسط تعداد زیادی از روشنفکران ، معماران و توده های مردم پشتیبانی شده است ، بلکه میل به آرمانشهر اسلامی ، به طور متناقضی ، به تدریج حل شده است. این تحول مورخان و منتقدان معماری را با یک س fundamentalال اساسی روبرو کرده است: چرا نگرش کشور نسبت به مدرنیزاسیون و فنی سازی معماری در مدت زمان کوتاهی به طور قابل توجهی تغییر شکل داده است. که قدرت انقلابی فناوری همراه با سلطه مصرف گرایی ، نقشی تعیین کننده در تغییر نگرش جامعه نسبت به سبک زندگی مدرن و بیان آن در معماری پس از انقلاب اسلامی داشته است.