معماری بومی ایران بررسی معماری بومی ایران

تغییر سریع معماری از یک سو منجر به «تغییر هویت‌های معماری و ارزش‌های فرهنگی» می‌شود و از سوی دیگر به دنبال راه‌حل‌هایی برای افزایش مشکلات زیست‌محیطی با همان سرعت هستیم. در این فرآیند، این پرسش که آیا کشف مجدد معماری بومی می تواند مرجعی برای راه حل های مورد نظر باشد، از جمله مسائل جاری است. شکست در ادغام داده های محلی و سنتی با فرآیندهای طراحی امروزی منجر به از بین رفتن تدریجی ارتباطات محلی و فرهنگی شده و راه را برای تفسیر مجدد گذشته برای ما باز کرده است. وقتی تکنیک های ساخت و ساز و رویکردهای طراحی معماری سنتی به معماری امروزی ترجمه می شود، می توان دریافت که مزایا و معایب زیادی دارد. اصطلاح معماری سنتی را می توان با اصطلاح معماری بومی اشتباه گرفت و حتی می تواند به جای هم استفاده شود. اما معماری سنتی و معماری بومی در زمینه زمان و سرعت تغییر تفاوت هایی دارند. در این پژوهش واژه معماری سنتی زیرمجموعه ای از معماری بومی در نظر گرفته شده است که توسط گذشته و سنت فیلتر شده است. معماری سنتی نیز معماری بومی است زیرا در چارچوب ساختار اجتماعی سنتی و ادراک زمانی و به دلیل اینکه در «آن مکان» تولید می‌شود. بنابراین ممکن است همچنان معماری سنتی تداوم داشته باشد و این معماری نیز معماری بومی باشد. با این حال، اگرچه تولید معماری سنتی به موازات تغییر ساختار اجتماعی به پایان رسیده است، اما همچنان می توان آن را در «آن مکان» مشاهده کرد. از آنجایی که این وضعیت دوگانه مورد بررسی قرار خواهد گرفت، معماری مورد بررسی در زمینه پایداری در مطالعه، معماری سنتی و/یا محلی نامیده خواهد شد. اگرچه معماری پایدار برای معماری مدرن مشکل ساز به نظر می رسد، اما «ساختار بزرگ» (عمارت) که ما آن را معماری بومی می نامیم، ویژگی های معماری پایدار را در خود دارد. به همین دلیل امروزه معماری سنتی و/یا محلی به عنوان یکی از مفاهیم فرعی معماری پایدار مطرح می شود. بر اساس بررسی معماری بومی در زمینه پایداری، باید به سوالات زیر پاسخ داده شود. رویکردهای طراحی که معماری محلی را تشکیل می دهند چیست؟ آیا این رویکردها با تعریف معماری پایدار مطابقت دارند؟ مزایا و معایب این اصول و داده ها در زمینه معماری فعلی چیست؟ آیا معماری امروزی می تواند از معماری بومی در بستر معماری پایدار بهره مند شود؟ این مطالعه بر اساس پاسخ به سوالات مطرح شده در بالا، با این استدلال که اصولی که معماری سنتی و/یا محلی را تشکیل می‌دهند، می‌توانند با طراحی معماری فعلی تطبیق داده شوند، توسعه یافته است. در این پژوهش به بررسی تطبیقی ​​معماری سنتی ایران و نمونه معماری معاصر ایران پرداخته می شود. معماری سنتی و "پایداری" به منظور بررسی معماری سنتی و/یا بومی در زمینه پایداری، مفید است که ابتدا تعریف معماری بومی را دوباره بررسی کنیم. زبان بومی از کلمه لاتین vernaculus به معنای "بومی" گرفته شده است. این تصدیق شرایط خاص مکان و دانش محلی است. به گفته کوبان (1996)، هیچ کلمه ای معادل کلمه بومی در ترکی وجود ندارد و به عنوان معماری بی نام، محلی یا منطقه ای شناخته می شود که با صفت «بومی» تعریف می شود. او استدلال می کند که در زبان شناسی به معنای زبان مادری، گویش محلی و در معماری به معنای معماری معمولی و گمنام که مردم به ساختن و دیدن آن عادت کرده اند به کار می رود. همانطور که رودوفسکی می‌گوید، «زبان بومی» صرفاً «معماری بدون تعصب، چیزی بیش از تکنیک و زیبایی‌شناسی نیست که به ریشه‌های تجربه بشری از جهان می‌رود» (2). زمانی که معماری مدرن وارد دوره بحران شد، برنارد رودوفسکی توجه خود را به موضوع «معماری بدون معمار» جلب کرد و برای توضیح این موضوع از واژه‌هایی مانند «محلی، ناشناس، منسوخ، روستایی...» استفاده کرد (3).