استان اصفهان به دلیل واقع شدن در مرکز خشک ایران دارای تنوع آب وهوایی، خاک و پوشش گیاهی بالایی نیست. اکثر نواحی استان دارای خاکهایی با PH بالا واکثراً قلیایی است که از محدودکننده‌های رشد گیاهان است. مناطق کوهستانی استان در غرب و جنوب غرب،دارای خاکهایی با عمق بسیار کم است، به طوری که گاهی ضخامت خاک به صفر می‌رسد و سنگ مادر نمایان می‌شود و به دنبال این امر زمین فاقد پوشش گیاهی می‌گردد. از آنجا که قسمت اعظم استان اصفهان در ناحیه‌ی گرم و خشک قرار دارد، بنابراین گونه‌های گیاهی عمدتاً از نوع بیابانی است. برهمین اساس در نواحی شرقی استان، پوشش گیاهی غالب، از گیاهان گزروفیت و هالوفیت که اغلب دارای برگهای ریز، خاردار وکرک‌دار می‌باشند،تشکیل شده است، این درحالی است که در کوههای استان درختانی چون بنه (پسته کوهی) کلخونگ، بادام تخله درختچه‌ای، انجیر کوهی، گز، داغداغان و بلوط می‌روید که متاسفانه به مرور زمان بخش وسیعی از گیاهان مذکور مورد تهاجم قرارگرفته واز بین رفته‌اند. . ویژگی‌های اقلیمی منطقه ایران مرکزی در منطقه‌ی فشار زیاد عرض متوسط قرار گرفته است. به طوری که در تابستان‌ها تحت تاثیر بادهای گرم و خشک شمال شرقی است،و در زمستان‌ها، که کمربند فشار زیاد عرض متوسط به جنوب انتقال می‌یابد، تحت تاثیر بادهای غربی قرار می‌گیرد. میزان بارندگی که از طریق این بادها نصیب این منطقه می‌گردد، نزدیک به 120 میلیمتر است. علاوه بر محدودیت ریزش‌های جوی، واقع شدن این ناحیه در شرق کوههای زاگرس و غرب کویر، محدودیت‌های بیشتری برای ریزش‌های جوی و بالا بودن میزان تبخیر به وجود آورده است. شرایط پوشش گیاهی ایران مرکزی، با توجه به عوامل فوق، نشان دهنده‌ی این ویژگی است. آنچه که اصفهان را از سایر قسمت‌های ناحیه‌ی کویری متمایز می‌کند ، وجود رودخانه‌ی زاینده‌رود است. وگرنه اصفهان نیز می‌توانست همانند سایر مناطق حاشیه‌ی کویر شرایط خشک‌تر و بد‌تری داشته باشد.رشته کوههای زاگرس با جهت شمال‌غربی جنوب‌شرقی و دشت‌های وسیع حوضه‌ی آبریز زاینده‌رود، سیمای کلی توپوگرافی ناحیه اصفهان را تشکیل می‌دهد.رودخانه‌ی زاینده‌رود، با جریان غرب به شرق، و باتلاق گاوخونی در شرق، جزو عناصر طبیعی بسیار مهم ناحیه به شمار می‌روند.