تعاریف و برداشت های زیادی از شهرها با شباهت ها و تفاوت ها وجود دارد. طبق ماده 4 قانون تعریف و ضوابط تقسیمات کشوری ایران، شهر مکانی (محلی) با حدود قانونی، واقع در محدوده جغرافیایی معینی است که اکثریت ساکنان دائم آن به مشاغل، تجارت، تجارت و صنعت اشتغال دارند. ، خدمات و فعالیت های اداری است و در زمینه خدمات شهری نسبتاً خودکفا است. این شهر مرکز تبادلات اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی و سیاسی، حوزه نفوذ آن بود و حداقل 10000 نفر جمعیت داشت. یا محل تجمع تعداد زیادی از افراد با سلیقه، افکار، رفتار و... از منظر کالبدی، شهر مکانی است با ساختمان های بلند، خیابان ها، پارک ها، ادارات، زیرساخت ها و امکانات شهری و غیره. شهر در سطح اقتصادی مکانی است که اشتغال در آن عمدتاً در صنعت و خدمات باشد و مصرف، سبک زندگی یا روش های تولید با روستا متفاوت باشد. یکی از انواع رایج تعاریف شهر، تعریف عددی آن است. تا سال 1365 شهرهای ایران به عنوان مکان هایی با بیش از 5000 نفر جمعیت تعریف می شدند که از آن زمان به بعد شهرها به عنوان مکان هایی با شهرداری تعریف شدند.
2) برنامه ریزی شهری:
یعنی سازماندهی فیزیکی فضای شهری. از سوی دیگر، برنامه ریزی شهری، تضمین رفاه و آسایش ساکنان شهر با ایجاد محیطی بهتر، مساعدتر، سالم تر، آسان تر، کارآمدتر و دلپذیرتر است. برنامه ریزی شهری یک فعالیت زنده و پویا است زیرا یک شهر مانند یک موجود زنده است. این سیستمی است که طیف وسیعی از فعالیت ها (تمام زندگی شهری)، عملکردهای شهری را پوشش می دهد.
3) توسعه شهری:
به مجموعه ای از روش ها و راهبردهایی اطلاق می شود که کارشناسان امور شهری از آنها برای ساختن شهرهای بهتر استفاده می کنند. به عبارت دیگر برنامه ریزی شهری مطالعه برنامه ریزی و توسعه شهرها با در نظر گرفتن نیازهای اجتماعی و اقتصادی به منظور به حداقل رساندن مشکلات شهری و رفع نیازهای عمومی جمعیت شهری است. برنامه ریزی شهری یک تلاش گروهی و یک تلاش جمعی است که متخصصان علمی را درگیر می کند که می توانند مشکلات شهری را بررسی کنند و برنامه هایی را برای بهبود، توسعه و وضعیت کلی آینده تعیین کنند.
4) مدیریت شهری:
اصطلاحی است برای مدیریت امور شهری برای ترویج مدیریت پایدار مناطق شهری با در نظر گرفتن و پیروی از اهداف ملی و سیاست های ملی، اقتصادی و اجتماعی. یا مدیریت شهری به عنوان چارچوب سازماندهی توسعه شهری به سیاست ها، برنامه ها، طرح ها و عملیاتی اطلاق می شود که از رشد جمعیت و دسترسی به زیرساخت های اساسی مانند مسکن و اشتغال حمایت می کند.
5) برنامه ریزی شهری:
شامل مطالعه کیفیت فضا، کیفیت فیزیکی طراحی، ارائه طراحی فیزیکی فضا و درک کیفیت فیزیکی شهر است. این ایجاد یک مجموعه فیزیکی است که در آن تاکید بیشتری بر کیفیت فضا و کیفیت های فیزیکی طراحی شده است. در برنامه ریزی شهری، روش های تحلیل بصری فرم شهری بسیار موثر است. هدف برنامه ریزی شهری، جستجوی کیفیت های زیبایی بصری فرم شهری مطابق با کاربری های پیش بینی شده در طرح شهری است. سیاست های ضوابط ساختمان شهری اجرا شده توسط شهرداری ها را می توان بخشی از برنامه ریزی شهری دانست. برنامه ریزی شهری عمدتاً به عوامل زیبایی شناختی شهر می پردازد. یکی از جنبه های تحقیق، جنبه های کیفی عوامل فرهنگی و اجتماعی شهر است.
6) منظره و مناظر شهری:
منظر شهری شامل تمام عناصر قابل مشاهده و قابل مشاهده شهر است، یعنی همه این عوامل به صورت فردی و به ویژه به صورت پیوسته و جمعی عمل می کنند. در مورد ظاهر یک شهر می توان گفت که باید آن را دید، به یاد آورد و شادی و نشاط آورد. منظر شهری همچنین هنر تلفیق بصری و ساختاری ساختمان ها، خیابان ها و مکان هایی است که محیط شهری را تشکیل می دهند. منظر شهری چیزی بیش از مجموعه ای از ساختمان ها و فضاهای ساخته نشده است. دو مفهوم، منظر شهری و نمای شهر، اغلب با هم به یک معنا به کار می روند.
7) طراحی شهری:
طراحی شهری بر کیفیت محیطی فضاهای عمومی و سازماندهی فیزیکی این فضاها برای ارتقای کیفیت عملکردی، تجربی، زیبایی شناختی و محیطی آنها تاکید دارد. این شامل ویژگی های فیزیکی و فضایی محیط است. این هنر طراحی شهری سه بعدی با فعالیت هایی در زمینه های معماری، منظر شهری، مهندسی و برنامه ریزی است. طراحی شهری به فرآیندی انسانی برای بهبود کیفیت فیزیکی محیط تبدیل می شود. طراحی شهری شامل طراحی شهرها بدون طراحی ساختمان، در این مورد فضاهای عمومی است. به عبارت دیگر رشته طراحی شهری اساساً شامل فضای بین ساختمان ها می شود و بدیهی است که فضاهای عمومی بین ساختمان ها عموماً خیابان ها و میدان ها هستند که همگی فضاهای عمومی هستند.
8) برنامه ریزی هدایت شهری:
طرح جامع طرحی است برای گسترش آینده شهر و نحوه استفاده از زمین شهری برای دستیابی به کارکردهای مختلف و با هدف حل مشکلات برجسته و فوری شهر و ارائه راهکارهای کوتاه مدت و مناسب برای شهرهای فاقد طرح جامع. در واقع اصول کلی توسعه شهری و رهنمودهای چنین توسعه ای را در نظر می گیرد. مطالبی که نیاز به مطالعه دقیق در برنامه ریزی جامع شهری دارد به صورت کلی تری در برنامه ریزی هادی ارائه شده است. این طرح های راهنما می تواند به عنوان راهنمای توسعه شهری باشد. این پروژه ها در سال 55 به عنوان طرح راهداری و شبکه سازی شهرهای کشور آغاز شد. این برنامه معمولاً ده سال طول می کشد و برای شهرهای کوچک با جمعیت کمتر از 25000 نفر در دسترس است. بیشتر برای شهرهایی که فاقد طرح جامع هستند یا امکان اجرای طرح جامع را ندارند آماده می شوند.