در بررسی آثار معماری دوره بیست ساله در خصوص معماری مدرن، موارد متعددی قابل توجه هستند، این ویژگی ها در حقیقت ماهیت و موقعیت معماری مدرن را در ایران آن دو دهه مشخص می کنند: مکتب معماری مدرن تنها به وسیله دانش آموختگان ایرانی از فرنگ آمده که در سال های آخر دوره پهلوی اول به ایران بازگشتند به ارمغان آورده شد. از آن رو که نهضت مدرنیسم در معماری، همچون دیگر مکاتب نخست در دانشگاه ها مورد توجه و آموزش قرار گرفت بدیهی بود که به عنوان یک موضوع آکادمیک تنها به وسیله تحصیل کردگان مورد نشر و سپس تجربه قرار گیرد و چنانچه ملاحظه می شود پدیده ای مثل نظامی گرایی و یا باستان گرایی نبود که توسط حاکمان ویا سیاستمداران به جامعه انتقال و سپس تاثیرات معماری خود را بروز دهد،بلکه، پدیده ای صرفاً در حوزه آکادمیک معماری بود که به وسیله معماران به جامعه شناسانده شد. آثار معماری مدرن در ایران را بایستی بیشتر در سال های بعد از 1320 مشاهده کرد. دلیل این موضوع را می توان نخست در موقعیت پیشگامان آن در ایران و سپس به علت حاکمیت معماری باستان گرایی و یا معماری تقلید شده از آثار معاصر