در بخش قبل، صفحات افقی زمینه هایی از فضا را تعریف کردند که در آن مرزهای عمودی به جای اینکه به طور صریح توضیح داده شوند، ضمنی در نظر گرفته شده بودند. همچنین، نقش حیاتی عناصر عمودی فرم را در تعیین دقیق محدودیت‌های بصری یک میدان فضایی مورد بحث قرار می‌دهد. فرم‌های عمودی نسبت به سطوح افقی در میدان بینایی ما حضور بیشتری دارند و بنابراین در تعریف حجم مجزا از فضا و ایجاد حس محصور بودن و حریم خصوصی برای افرادی که در آن هستند بسیار مفید هستند. علاوه بر این، آنها در خدمت جداسازی یک فضا از فضای دیگر و ایجاد مرز مشترک بین محیط داخلی و خارجی هستند. عناصر عمودی فرم نیز نقش مهمی در ساخت فرم ها و فضاهای معماری دارند. آنها به عنوان تکیه گاه ساختاری برای صفحات کف و سقف عمل می کنند. آنها سرپناه و محافظت از عناصر آب و هوایی را فراهم می کنند و به کنترل جریان هوا، گرما و صدا به داخل و از طریق فضاهای داخلی ساختمان کمک می کنند. عناصر خطی عمودی لبه های عمود بر یک حجم از فضا را مشخص می کنند. صفحه عمودی منفرد، فضایی را که روی آن قرار می گیرد، بیان می کند. پیکربندی L شکل صفحات عمودی، میدانی از فضا را از گوشه آن به سمت بیرون در امتداد یک محور مورب ایجاد می کند. دو صفحه عمودی موازی حجمی از فضای بین آنها را تعریف می کنند که به صورت محوری به سمت هر دو انتهای باز پیکربندی جهت گیری می شود. پیکربندی U شکل صفحات عمودی، حجمی از فضا را تعریف می‌کند که عمدتاً به سمت انتهای باز پیکربندی است. بسته شدن: چهار صفحه عمودی مرزهای یک فضای درونگرا را تعیین می کنند و بر میدان فضای اطراف محوطه تاثیر می گذارند.