برای برخی، هنر خلق معماری هنر ارائه ساختار، سرپناه و تعریف برای جهانی است که در آن زندگی می کنیم. برای دیگران، وسیله ای برای طراحی فضا است. اغلب این فضای اشغال است - یک اتاق، یک باغ، یک سالن، یک کمد و غیره. اما این فضا چیست؟ «فضا» (در شرایط کنونی معماری) از قضا فضای باز، حجم، بین عناصر ساختاری است. منفی بین جامدات مثبت. آنچه به صورت بصری دیده می شود، خود فضا نیست، بلکه مرزهای تعریف شده است. دیوارها، سقف ها، کف ها، سایه ها پرتوهای نور، بافت پارچه ها. همه اینها به جای فضا، مرزها را مشخص می کنند. ماهیت چشم انسان و پرسپکتیو می تواند منجر به توهمات نوری شود که درک مرزهای فضایی و فضای درون را تغییر می دهد - اما این فراتر از هدف این مقاله است.