شازده ماهان فقط ضیافت چشم نیست. این یک شاهکار مهندسی و هماهنگی محیطی است. آب آبشاری که توسط شیب طبیعی زمین هدایت می‌شود، نه تنها جلوه‌های بصری خیره‌کننده‌ای ایجاد می‌کند، بلکه به یک هدف حیاتی نیز خدمت می‌کند. این گیاه سرسبز را آبیاری می کند، هوا را خنک می کند و وجود این واحه شکننده را حفظ می کند. این دو عمارت، که در میان فضای سبز قرار گرفته بودند، تنها خلوتگاه های مجلل نبودند. آنها برای جذب هوای خنک و به حداکثر رساندن بهره وری آب طراحی شده اند که منعکس کننده درک عمیق پایداری است که در طراحی باغ ایرانی نفوذ کرده است. پناهگاهی برای روح: فراتر از اهمیت تاریخی و درخشش مهندسی، جادوی واقعی شازده ماهان در توانایی آن در تسکین روح نهفته است. زمزمه ملایم آب، نور آفتابی که از میان برگها عبور می کند، رایحه مست کننده یاسمن و شکوفه های پرتقال - همگی برای ایجاد پناهگاهی از آرامش توطئه می کنند. در سایه خنک درخت سرو، زمان به نظر می ایستد، اضطراب ها ذوب می شوند و انسان تسلیم ریتم لالایی طبیعت می شود. میراثی که ماندگار است: امروز شازده ماهان به عنوان میراث جهانی یونسکو، گواهی بر میراث ماندگار طراحی باغ ایرانی و روح تسلیم ناپذیر کسانی است که جرات شکوفایی کویر را داشته اند. این یادآوری است که حتی خشن ترین مناظر را می توان با زیبایی، نبوغ و احترام عمیق به تعادل ظریف بین طبیعت و انسانیت تغییر داد.