انواع آرایش معماری فرودگاه پاورپوینت بررسی انواع آرایش معماری فرودگاه ، قرارگیری هواپیما در پایانه های هوایی

پاورپوینت بررسی انواع آرایش معماری فرودگاه ، قرارگیری هواپیما در پایانه های هوایی

 امروزه فرودگاه فقط به آسمان نگاه نمی کند بلکه متوجه زمین نیز هست ضمن اینکه آمد و رفت هواپیما را کنترل می نماید به دستگاههای زمین برای حمل و نقل آنچه که از هوا وارد می شوند نیز مراقبت نماید. فرودگاه واسطه ای است بین زمین و هوا و بدین علت تمام سرویسهای لازم را در اختیار بارگیری،سوار شدن مسافرین،پیاده شدن آنها، سوختگیری و غیره قرار دهد لازمه چنین خدماتی،شکل و نوع فرودگاه نیز می باشد طراحان فرودگاه عموماً این مسئله اتفاق نظر دارند که پارک هواپیماها حداقل به هفت سیستم مختلف می توانند تقسیم بندی گردد که می توان آنها را بدین گونه نام برد: -1 سیستم نزدیک ترمینال در این سیستم هواپیماها نزدیک به ساختمان ترمینال پارک می کنند. این سیستم که به سیستم عدم تمرکز 2۳ نیز معروف است در ذیل بکار برده می شود. الف ( در فرودگاههای کوچک که ساختمان ترمینال کوچک بوده و تعداد گیت نیز محدود می باشد. ب ( در فرودگاههای بزرگ که تعداد گیتها محدود نبوده ولی طول ساختمان ترمینال نسبت به عرض آن زیاد می باشد. ج ( فرودگاههای کوچک با طرفیت 3 الی ۳ هواپیما در یک لحظه . نام دیگر این سیستم دسته خطی یا رسیدن به )) دروازه پرواز(( که در آن هواپیما با فاصله کمی از بزرگراههای حمل و نقل زمینی توقف می کند. مثل فرودگاه کانزانس درآمریکا و همچنین فرودگاه دالاس –فوت ورث در ایالات متحده و فرودگاه BOSTON C..A.G روش طراحی )) رسیدن به دروازه پرواز(( در ترمینالها برای ازبین بردن فاصله زیاد ما بین هواپیما و وسائط نقلیه زمینی بوجود آمد.نظردراین روش بر این مسئله استوار بودکه مسافرین بتوانند تا نزدیکی محل توقف هواپیما با وسیله نقلیه زمینی برسند،یعنی در نزدیکی دروازه پرواز که ترمینال رابه هواپیما مرتبط می سازدازاتومبیل پیاده شوند.با این اوصاف ترمینالها در این روش در امتداد خطی گسترده گردیده و در یک طرفشان بزرگراهها و در طرف دیگرشان هواپیماها قرار می گرد. این روش زمانی ابداع می گردید که عده کمی عمیقاً به معایب آن فکر کرده و یا اصولاً افراد متخصص و با تجربه به معدودی روی آن به تحلیل پرداختند.   سیستم خطی اجرای ترمینالهای از نوع )) رسیدن به دروازه(( احتیاج به نظام سازماندهی خطی دارد و این امر سبب بالا رفتن خرج ساخت فرودگاه و همچنین تعداد خدمه و کارمند می گردد. همچنین به دلیل امتداد ترمینال روی یک خط فاصله بین ابتدا و انتهای ترمینال در روش به مراتب بیشتر از روشهای دیگر بوده و مخصوصاً اگر تنها در یک طرف ترمینال هواپیماها قرار گرفته باشند این طول شدیداً دراز می شود. با این حساب این نوع ترمینالها برای مسافرینی که قصد تعویض پرواز داشته و یا برای مسافرین ورودی فرودگاه که می خواهند آشنایان خود را بیابند کاملاً غیرجذاب و نامناسب می باشد. در این روش طراح سعی داشته که چندین خط هوایی را به یک بنای ساده همگن مرتبط سازد. بنای ساده نیز بنوبه خود یک رابط ساده بین ارتباطات زمین با ارتباطات هوایی بوده است. این روش در جوابگویی به نیازهای فرودگاه زمانی که تعداد پروازها کم بوده کاملاً موفق بوده است و در ضمن اطمینان خاطری نیز به مسافرین می داده و آنها را گیج نمی نموده است .   این نوع ترمینال از لحاظ تشکیلات اجرایی داخلی نیز خیلی ساده و راحت بوده است. فرمهای بعد فرودگاهها که بصورت مجتمع خودنمایی می کنند از تکرار همین نوع همگن بدست می آیند ))بنام دیگر این طریقه را ترمینان همگن می نامند((. امروزه این روش یکی از ساده ترین انواع سیستم فرودگاهی بوده و شاید بتوانگفت که حالتی تکامل یافته از ترمینالهای همگن اولیه باشد. در این روش ترمینال از حالت گیج کنندگی و سیستم اطلاعاتی عجیب و غریب رها شده و صرفاً مسافرین را از ماشینشان تا گیت پرواز هدایت کرده و این کار را در حداقل مسافت انجام می دهد از اشکالات این سیستم طویل بودن خود فرودگاه است که در یافتن دروازه پرواز و یا تعویض خط هوایی مسافرین را دچار اشکال می نماید. این سیستم توسط مک کارتی 27 وبتس 2۵ و ابیت 24 پیشنهاد گردید. -2 فرودگاههای انگشتی یا دسته متمرکز با سکله های انگشت وار یا اقماری 30 این سیستم که به سیستم CENTRALIZE PROCESSING COMCEPT نیز معروف است. متداولترین متدی است که امروزه در فرودگاههای پر ارباب و ذهاب بکار برده می شود. محسنات این سیستم عبارتند از : الف ( با یک ترمینال معین و مشخص ، در این سیستم تعداد گیتها را میتوان نسبت به دو سیستم بالا افزایش داد. ب( امکان توسعه انگشتها 31 و در نتیجه تعداد بیشتر گیت.   ج ( استفاده بهتر از تجهیزاتی که به منظور پیاده و سوار کردن مسافر بکار برده می شود. NOSE BRIDGE پیاده رفتن مسافر در این سیستم زیادتر از پیاده رفتن مسافر در سیستمهای دیگر است) سیستم خطی و سیستم دور از ترمینال( که این خود یکی از معایب این روش به شمار می رود. در این حالت ترافیک بیشتر از حالت قبلی است و تعداد هواپیماهایی که در کنار فرودگاه قرار می گیرند ۸ الی ۳ برابر حالت قبلی می باشد و همین امر باعت ساخته شدن گالریها و JETEES سرپوشیده که مسافرین از زیر آنها پیاده فاصله بین ترمینال و هواپیما را طی می کنند واین درصورتی است که طول این گالریها از 3۱۱ مترتجاوز نکند واین کمی کمترازسکوی یک ایستگاه بزرگ راه آهن می باشد. وجود درهای ورود و خروج متعدد که در طول گالریها تقسیم می شود این توهم را بوجود می آورد که در این حالت در طول این JETEES استفاده از فرش متحرک اشکالات زیادی را تولید می کند و همین اشکالات است که باعث بوجود آمدن فرودگاههای اقماری می گردد   صفت مشخصه ترمینالهای متمرکز وجود یک هال مرکزی که مسافرین از آن عبور می کنند می باشد. این فضای مرکزی دربرگیرنده تجهیزات کنترل و بازرسی مسافرین،بار و غیره و نیز خدمات فرعی مثل رستورانها و مغازه هاست. مسافرین توسط راهروهایی به هواپیما می رسند. اگر هواپیماها در طول راهرو به تناوب ایستاده باشند ترمینال دارای اسکله انگشتی بوده و اگر هواپیماها در آخر راهرو توقف کرده باشند ترمینال جزء ترمینالهای اقماری است. درشکل نمونه های این نوع ترمینال نشان داده شده است. علیرغم وجود اختلافاتی،نحوه عمل دراین نوع ترمینال یکسان است. اگر فرودگاهی خیلی بزرگ و وسیع باشد، محوطه ترمینال ممکن است شامل چند ترمینال متمرکز باشد مانند، فرودگاههای :اورلی پاریس ، هیتروی لندن ، اوها را شیکاگو و سانفرانسیسکو . ترمینالهای متمرکز مزایای زیادی دارند. شرکتهای هوایی و مسئولین فرودگاه از این جهت آنرا می پسندند چون امکان استفاده متمرکز از وسایل رابالا برده وازهزینه ایجاد تجهیزات تحویل بار و کنترل ورود می کاهد.مسافرینی که قصد تعویض و تبدیل پرواز را دارند در این نوع ترمینال احساس راحتی بیشتر می کنند. مامورین گمرکی و امنیتی برای این با ترمینالهای متمرکز مواقفند چون در آنها نقاط کنترل مشخص و محدود است. در ضمن اینگونه ترمینالها همسازی خوبی با وسائط حمل و نقل عمومی زمینی مانند خط آهن دارند که ما نمونه آنرا در فرودگاههای گاتویک لندن و ماین فرانکفورت می بینیم. عیب اصلی ترمینالهای متمرکز در این است که آنها مسافرین را مجبور به گذاشتن از فضاهای شلوغ و پر ازدحام نموده و راهی طولانی بین هواپیما و وسائط نقلیه ای که مسافرین را می آورند بوجود می آورد. مثال برای این مطلب که در اغلب کتب مربوط به فرودگاه ذکر می گردد فرودگاه اوها راشیکاگو است. در این فرودگاه فاصله این مسیر قریب به 7۸۱ متر است ولی باید درنظر داشت که این فرودگاه یکی از بزرگترین فرودگاههای دنیا بوده و گنجایش آن خارج از تصور است بنابراین شاید روشهای دیگر ترمینال برای جوابگویی به این ظرفیت یک همچون اشکالی تولید کنند. این فاصله در ترمینالهای متمرکز را می توان پیاده و یا با وسائل مخصوصی از قبیل پیاده روهای متحرک، اتاقکهای متحرک و غیره طی نمود، که البته استفاده از این وسائل برای مسافرین دائمی فرودگاه و نیز کسانیکه عجله دارند ناخوشایند است.   فرودگاههای سیستم دور از ترمینال یا اپرون آزاد ) ترانسپورتر 32 :) در این سیستم از اتوبوس یا وسائط نقلیه خاصی برای رساندن مسافر به هواپیما استفاده می شود به این صورت که هواپیماهها روی اپرون ولی دور از ساختمان ترمینال پارک نموده که در نتیجه مسافرین را می بایست به یک وسیله ای از ساختمان ترمینال به هواپیما ) و بالعکس (منتقل کرد، و این بخودی خود نیز یکی از معایب این سیستم به شمار می رود. این روش را می توان در مواردی به کار برد که فرودگاه دارای ترافیک زیاد نباشد که در این صورت اکثراً مسافرین می توانند مسافت بین ترمینال و هواپیما را بدون وسیله ایاب و ذهاب پیاده طی کنند. تنها حسن این سیستم جدا نگه داشتن هواپیماهها از ساختمان ترمینال می باشد. در این روش وسائط نقلیه مخصوص حمل و نقل مسافر بین هواپیما و ترمینال برتر از ساختمان راهروهای ارتباطی و غیره شمرده می شوند. این وسائط نقلیه که عموماً به آنها توانسپورتر می گویند مسافرین را روی اپرون حرکت داده و به هواپیما یا به ترمینال می رسانند. گاه این روش را )) اپرون آزاد(( نیز می نامند چون در آن دست و پای ترمینال کاملاً جمع گشته و بنابراین سطح اپرون آزاد می گردد. نمونه این نوع ترمینال در فرودگاه مهر آباد به چشم می خورد و....