"شهر سوخته" به شهر سوخته یا به سادگی شهر سوخته نیز ترجمه شده است. شهر سوخته در حدود ۶۵ کیلومتری شهر زابل در استان سیستان و بلوچستان در مرز شرقی ایران تا شهر زاهدان و در حاشیه رودخانه هیرمند واقع شده است. این مکان بزرگ باستانی عصر برنز است که از نزدیک با فرهنگ گیروف مرتبط است. بر اساس مقیاس محوطه و یافته‌های باستان‌شناسی، شهر سوخته قدیمی‌ترین شهر ایران تا کنون و متعلق به دوره تمدن سومریان محسوب می‌شود. نام تاریخی شهر را نمی توان تایید کرد، اما به دلیل اینکه دو بار در اثر آتش سوزی از بین رفت، آن را شهر سوخته نامیدند. شهر سوخته در 3200 سال قبل از میلاد تاسیس شد و تنها شهر خشتی باستانی و تعداد زیادی یافته باستان شناسی باقی ماند که نشان دهنده ظهور گروه های اجتماعی پیچیده در شرق ایران است. شهر سوخته 120 هکتار وسعت دارد و به سه منطقه مسکونی، صنعتی و گورستانی تقسیم می شود. در سال 1800 قبل از میلاد، جمعیت زیادی در اینجا وجود داشت که در طول رونق آن، تعداد ساکنان آن به حدود 6000 نفر می رسید. به دلیل تغییرات اقلیمی و دلایل دست ساز انسان، محیط اطراف شهر سوخته آسیب زیادی دید و منابع آب رودخانه به تدریج خشک شد در سال 1600 قبل از میلاد، ساکنان شهر سوخته به طور کامل جابجا شدند و در نهایت شهر متروکه شد. شهر سوخته در سال 1967 توسط ایتالیایی ها کشف شد و کاوش های باستان شناسی آغاز شد. در میان آثار فرهنگی کشف شده، اولین کره چشم مصنوعی بشر و جمجمه ای است که تحت عمل جراحی جمجمه قرار گرفته است ، این پنج الگو، عملکرد کامل یک گوسفند آبی را تشکیل می‌دهند که برای خوردن برگ‌ها می‌پرد، یک تخته بازی 15 تکه، دو تاس یشمی، یک خط‌کش به طول 10 سانتی‌متر (دقیق تا نیم میلی‌متر) و تعداد زیادی سفال. لوله های انحراف آب و سفال نیز کشف شد.