اگرچه ایجاد فرمی برای الگو گرفتن در رویکرد طراحی سنتی آسان است، اما اساس فرآیند مبتنی بر افزودن و تداعی قطعات است. با این حال، زمانی که نیاز به تغییر در این مدل است، حتی تغییر یک بعد مستلزم انطباق بسیاری از بخش‌های دیگر است. این اپلیکیشن به صورت دستی انجام می شود. هرچه قالب پیچیده تر باشد، مدت و تعداد تراکنش ها طولانی تر است. از سوی دیگر، در درک سنتی ترسیم، لغو فرم ها عملی است که به راحتی انجام می شود. از آنجا که این ذرات مستقل از یکدیگر هستند، هیچ ارتباطی با ذرات دیگر ندارند. بنابراین پس از حذف یک قسمت، افزودن قسمت های جدید به جای قسمت لغو شده به راحتی انجام می شود. در روش کلاسیک، مفاهیم کپی، چسباندن و برش، عملیات اساسی هستند. بنابراین، در سیستم، قطعات یا عناصر از یک نقطه برداشته شده و تغییر مکان یا کپی می شوند. به طور خلاصه، سیستم های ترسیمی، برنامه های ترسیم معماری هستند که نه تنها دستورات کاربر را انجام می دهند، بلکه دارای ویژگی های سه بعدی پیشرفته نیز هستند.
طراحی پارامتریک با توسعه بیشتر محدودیت‌های روش‌های سنتی را برطرف می‌کند. به این ترتیب، طراحی محدود نمی شود. هدف در اینجا تولید بسیاری از طرح های جایگزین است. طراح این قسمت ها را با یکدیگر تداعی می کند و با ایجاد روابط نیز طرحی را ایجاد می کند. و روابط را مشاهده و بازآرایی می کند. این سیستم تضمین می کند که طراحی سازگار است. به لطف این طراحی، مرحله تعریف و تعیین روابط توسط طراح به عنوان بخش مهمی از فرآیند دیده می شود.