در طول تاریخ، معماری ابزاری بوده است که ارزش ها، اهداف و آیین های جوامع را منعکس می کند. ساختمان ها و فضاهای عمومی نه تنها جلوه های بصری ای هستند که شبح های شهر را تشکیل می دهند، بلکه منعکس کننده سبک زندگی جوامع هستند. به طور خلاصه می توان معماری را به عنوان بیانی ملموس از روح زمان و ارزش های اجتماعی دانست. عناصر ساختاری و معیارهای طراحی که این بیانیه را قدرتمند می کنند، نقش عمده ای در انتقال تاریخی دارند. به عنوان مثال، گنبدها و طاق ها به عنوان عناصر ساختاری، با عمل به عنوان نمادی که به آسمان می رسد، درک ساختار اجتماعی را برای ما آسان می کند. عناصر ساختاری مانند اینها که عمق و جلوه بی نهایت به فضا می بخشد، درک ما از فضای داخلی را کاملاً تغییر می دهد. گنبدها: داستان جذاب گنبد ما را به سفری به بین النهرین باستان می برد، مهد تمدن هایی که برای اولین بار تصور می شد. وقتی تاریخ را ردیابی می کنیم، در شاهکارهای معماری ایرانیان، هلنی ها، رومی ها و چینی ها آثاری از گنبدها پیدا می کنیم. وقتی به قرون وسطی می‌رسیم، می‌بینیم که گنبدها در سبک معماری بیزانسی و ساسانی غالب بوده و آثاری ماندگار در معماری اسلامی و اروپایی بر جای گذاشته‌اند. بسیاری از فرهنگ های بومی در سرتاسر جهان، نکات منحصر به فرد خود را به طراحی گنبد اضافه کرده اند. گنبدها با شکوه و ظاهر چشمگیر خود نه تنها بر جنبه عملکردی، بلکه بر بعد زیبایی شناختی و نمادین سازه ها نیز تاکید دارند. بنابراین، هنگام بررسی یک سازه گنبدی، باید به یاد داشته باشیم که ما نه تنها به یک ساخت و ساز، بلکه به بازتابی زنده و تنفسی از تاریخ مشترک بشری خود نگاه می کنیم.