پاورپوینت بررسی معماری ایلام باستان
«عیلام» (حدود 4200-525 قبل از میلاد) به سختی نامی شناخته شده است. در میان تمدن هایی که در فرآیندهای پویای تماس و مبادله شرکت کردند که منجر به ایجاد جوامع پیچیده در خاور نزدیک باستان شد، این تمدن کمتر شناخته شده و کمتر شناخته شده باقی مانده است. عیلام - در جنوب غربی ایران کنونی - نه تنها دشت آبرفتی غنی از نظر کشاورزی، بلکه بخش‌هایی از رشته‌کوه‌های زاگرس را نیز در بر می‌گرفت. تنوع کالبدی و اکولوژیکی این ترکیب سرزمینی دشت - مرتفع، فرهنگ مادی، ثروت، انعطاف‌پذیری تاریخی منحصربه‌فرد و شخصیت متمایز عیلام را تعیین کرد و شخصیتی سیاسی، اجتماعی و فرهنگی را پرورش داد که می‌توانست در طول قرن‌ها سازگاری و قالب‌بندی مجدد داشته باشد. ما از زندگی روزمره ایلامی های باستان چه می دانیم و چگونه این امر در ساختمان های آنها منعکس شده است؟ ساکنان عیلام از محیط طبیعی متنوع و غنی از منابع طبیعی در ارتفاعات پستی خود برای توسعه جوامع کشاورزی و دامپروری پیچیده، اغلب از نظر سیاسی دو شکل استفاده کردند. این جوامع همراه با همسایگان خود در "مهد تمدن" بین النهرین، انقلابی را در شیوه زندگی و تعامل انسان با محیط خود رهبری کردند. نبوغ انسانی برای سازگاری و همکاری در سکونتگاه‌ها و ساختارهای اجتماعی پیچیده‌تر شکل گرفت که در آنها می‌توانیم بذر دهکده جهانی امروزی را تشخیص دهیم. کشاورزی و دامداری به شکار و گردآوری فصلی پایان نداد، بلکه خانه ها و روستاها محیط فیزیکی را دگرگون کردند و مفاهیم هویت فردی و جمعی را بازتعریف کردند. عیلام تمدنی بود که بر روی خشت ساخته شده بود و حفاری‌هایی که در طی بیش از 84 سال در شهر میراث جهانی یونسکو در شوش، پایتخت دشت غربی ایلامی انجام شد، 15 لایه ساخت و ساز را نشان داد که مربوط به 4200 قبل از میلاد تا حدود 1300 بعد از میلاد است. لایه‌های مربوط به قرن 18 قبل از میلاد، یک شبکه شهری نامنظم متشکل از خیابان‌ها، کوچه‌ها، خانه‌های ساده و ویلاهای بزرگ را آشکار کردند. اینها برخی از بهترین نمونه های شناخته شده معماری بومی باستانی هستند. معماری بومی چیست؟ گاهی اوقات به عنوان "معماری بدون معمار" تعریف می شود، معماری بومی واکنش بومی به در دسترس بودن محلی مواد و محیط است. ایلامی ها خانه های خود را در مناطقی می ساختند که در معرض گرمای شدید بودند و عمدتاً از خشت و الوار نخل به عنوان مصالح ساختمانی استفاده می کردند. این نوع معماری به دنبال به حداقل رساندن قرار گرفتن در معرض نور خورشید، به حداکثر رساندن سایه و ترویج اتلاف گرما از طریق تهویه طبیعی است. محیط به خوشه‌بندی ساختمان‌ها، خیابان‌های باریک و حداقل دهانه‌های دیوار علاقه داشت.