یکی از اصول کلیدی علم مصالح معماری، درک خواص مصالح و رابطه آنها با طراحی است. معماران باید خواص فیزیکی و شیمیایی مواد را در نظر بگیرند تا مواد مناسب را برای یک کاربرد خاص انتخاب کنند. به عنوان مثال، معماران هنگام طراحی یک آسمان خراش باید مصالحی با استحکام و دوام بالا برای مقاومت در برابر نیروهای وارد بر ساختمان انتخاب کنند.
اصل مهم دیگر پایداری است. علم مصالح معماری بر استفاده از مصالح سازگار با محیط زیست تاکید دارد که در طول چرخه عمر خود کمترین تاثیر را بر محیط زیست دارند. این شامل استفاده از منابع تجدیدپذیر، بازیافت مواد، کاهش مصرف انرژی در طول تولید و به حداقل رساندن ضایعات است. با گنجاندن اصول پایدار در طراحی معماری، معماران می‌توانند ساختمان‌هایی ایجاد کنند که نه تنها از نظر زیبایی‌شناختی دلپذیر هستند، بلکه سازگار با محیط‌زیست و انرژی کارآمد هستند.
در نهایت، علم مصالح معماری اهمیت نوآوری در توسعه مواد را تشخیص می دهد. با پیشرفت تکنولوژی، مصالح جدید معماری با ویژگی های بهبود یافته مانند عایق حرارتی بهبود یافته یا افزایش مقاومت در برابر آتش ایجاد می شوند. از طریق تحقیق و آزمایش، معماران می‌توانند مرزهای علم مواد را برای ایجاد طرح‌های منحصربه‌فردی که عملکرد را با بیان هنری ترکیب می‌کنند، پشت سر بگذارند.
معماران با تمرکز بر این اصول کلیدی علم مصالح معماری - درک خواص مصالح، ارتقای پایداری و پذیرش نوآوری - می توانند تصمیمات آگاهانه ای در مورد موادی که در طرح های خود استفاده کنند، بگیرند. این تضمین می‌کند که ساختمان‌ها نه تنها از نظر بصری جذاب هستند، بلکه سازه‌هایی ایمن و مسئولیت‌پذیر از نظر زیست‌محیطی هستند که به طور مثبت به محیط ساخته شده ما کمک می‌کنند.