زندگی بدون استفاده از انرژی واقعاً بسیار فراتر از واقعیت است، به خصوص در جوامع مدرن امروزی. امروزه انرژی به طور قابل توجهی مورد استفاده قرار می گیرد و یکی از دغدغه های دولت ها و عموم مردم پدیده گرم شدن کره زمین و کاهش میزان دی اکسید کربن جو و افزایش مصرف انرژی است که به محیط زیست نیز آسیب وارد می کند . از سوی دیگر، هنگامی که جمعیت افزایش می یابد، تقاضا برای ساختمان ها به عنوان سرپناه افزایش می یابد، که به نوبه خود جوامع را به انتخاب ساختمان های بلند به عنوان راه حل سوق می دهد . بنابراین، با توجه به مسائل زیست‌محیطی، این سازه‌ها باید «محیط‌ساز» بوده و انرژی‌های تجدیدپذیر را جایگزین سوخت‌های فسیلی کنند. اما، متاسفانه، اولین آسمان‌خراش‌های ساخته شده از این موضوع حیاتی غفلت کردند و به جای آن، کارایی عملکردی آن‌ها را در نظر گرفتند . بنابراین، برای دستیابی به سازه‌های کارآمدتر انرژی، باید تعادل جدیدی بین این دو عامل اعمال شود، که این عوامل نیز ناشی از نگرانی‌های اقتصادی و زیست‌محیطی هستند. ایران یکی از بزرگترین کشورهای جنوب غربی آسیا است و تهران پایتخت آن با حدود 8.5 میلیون نفر در سال 2011 می باشد . این کلان شهر با آلودگی شدید هوا مواجه است. بنابراین، هر تلاشی برای کاهش این مشکل حیاتی خواهد بود. بنابراین، برج بین‌المللی تهران به عنوان مطالعه موردی انتخاب شد که در زمینی به مساحت 35000 متر مربع واقع شده است.1 با دقت بیشتر، در محله امیرآباد در شمال شهر تهران، که یکی از 22 تهران است، قرار دارد. مناطق یکی از چالش های اساسی در دهه گذشته، دستیابی به انرژی های تجدیدپذیر بیشتر برای جایگزینی سوخت های فسیلی بوده است. از این رو، تمام شیوه های رایج تشدید شده و تلاش هایی برای استفاده از زمین و محیط نزدیک به درجه به عنوان منبع انرژی صورت گرفته است . جدای از انرژی های باد و خورشید، معماران معمولاً آسمان را به عنوان منبع مزایای اضافی در نظر نمی گیرند و تنها مطالعات اندکی در مورد تاثیر ارتفاع بر مصرف انرژی ساختمان های بلند انجام شده است. بنابراین، اینکه آسمان چه چیزی می تواند ارائه دهد و تاثیرات آن بر محیط زیست باید یک سؤال باشد، که به نوبه خود می تواند به عنوان یک مشکل برای درک بهتر تاثیرات عوامل محیطی، که با ارتفاع متفاوت است و در نتیجه بر کل سالانه تاثیر می گذارد، در نظر گرفته شود. انرژی های سرمایشی و گرمایشی ساختمان ها به عبارت دیگر، مشکل این است که معماران و سازندگان آسمانخراش به پتانسیل بالای ساختمان‌های خود از طریق نماهای وسیع خود توجهی نکرده‌اند.