پروژه توسعه یک بازی تخلخل بین داخلی و خارجی را راه اندازی می کند. در سحر، ساختار فضاهای او را در تقابل با بازتاب ها و کدورت های نابینایان در طول روز آشکار می کند. این بازشوها نتیجه میل به برجسته کردن ریتم ساختار اولیه و اندازه‌بندی سوله‌ها است که امکان انطباق با مقررات حرارتی را فراهم می‌کند. پانل های آلومینیومی با سرعت نامنظمی بلند می شوند و آهنگ سخت سازه چوبی را می شکند. بنابراین، روزنه‌ها منظره را به کلاس‌های درس دعوت می‌کنند و تصویر شهری را که قاب می‌کنند، نقطه‌گذاری می‌کنند. در قلب مدرسه یک دهلیز وجود دارد، یک مکان واقعی برای بیان و تجمع، که این امکان را فراهم می کند که فضاهای بازسازی شده در طبقه همکف در تماس دائمی با فضاهای ایجاد شده در طبقه بالا باشند. فضای آموزشی گرم ساختار چوبی هویت محل مدرسه را شکل می دهد، به آکوستیک آن کمک می کند و فضای آن را مادی می کند. گسترش حول یک قاب مرکزی سازماندهی شده است که غلاف ها و انبارها را گروه بندی می کند و قفسه ها را آزاد می کند تا انعطاف پذیری و تکامل ساختمان را در طول زمان تضمین کند. حجم های داخلی سخاوتمندانه است و با ساختمان موجود بازی می کند تا مکان های آموزشی با کیفیتی را ارائه دهد که میراث شهر سنت ژیل را برجسته می کند. بنابراین هدف پیشنهاد یک معماری مکمل است که امکان ایجاد هویت جدید در مدرسه را با رعایت آثار گذشته فراهم می کند.