پاورپوینت بررسی طراحی فضاهاى آموزشى با رویکرد انعطاف پذیری در معماری
مفهوم انعطاف پذیری یک مفهوم مهم معماری است که در دوره ماقبل صنعتی وجود داشته است، از غارها در اولین سکونتگاه های انسانی که در آن فضای معماری وجود داشته، تا مگان های دوران باستان، از چادرهای عشایری تا خانه های سنتی ملل مختلف. پس از صنعتی شدن، گسترش مرزهای فنی فضا در عرصه‌ها و مقیاس‌های مختلف، امکان طراحی فضاهای معماری انعطاف‌پذیر را فراهم کرده است که ابعاد فیزیکی فضا نیز می‌تواند تغییر کند. مفهوم انعطاف پذیری شامل توانایی رشد و تغییر فضا و همچنین سازگاری آن است. در پارادایم های معماری در حال تغییر در پنجاه سال گذشته، بسیاری از مفاهیم اصطلاحی مختلف به نظر می رسد که با انعطاف پذیری مرتبط هستند.که تحت دو عنوان «انعطاف پذیری» و «انطباق پذیری» به آن پرداخته است، توضیح داده شده است که چگونه مفاهیم انعطاف پذیری و سازگاری پیچیده شده اند. امروزه مفهوم انعطاف پذیری هنوز با توانایی فضای موجود برای انجام کارکردهای جدید، توانایی فضا برای رشد، تداوم آن و تغییر تجهیزات فنی توضیح داده می شود. ) انعطاف پذیری در معماری را به ترتیب به عنوان «انعطاف پذیری ایستا»، «انعطاف پذیری رشد» و «انعطاف پذیری مستمر» دسته بندی می کنند که این توضیح را تایید می کند. صرف نظر از اصطلاحات، معماران امروزه با این باور که عمر فیزیکی ساختمان‌ها بیشتر از عمر عملکردی آن‌ها است، به فکر تولید فضاهای انعطاف‌پذیری هستند که می‌توانند به فضاهایی تبدیل شوند که بتوانند نیازهای در حال تغییر مردم یا تغییر کاربری‌ها را برآورده کنند. انعطاف در معماری به معنای به حداقل رساندن اتلاف فضا است. در اینجا منظور طراحی حداقل یا حداقل فضاهایی نیست که انتظار می‌رود در برابر اتلاف فضایی تولید شوند، بلکه به این معناست که فضاها همه‌کاره، سازگار با زمان (از نظر کاربری و عملکرد) هستند و می‌توانند نوسازی یا عملکرد مجدد را انجام دهند.