رادهای متریک اشکال فضایی در همه مختصات فضایی ایجاد می شوند. اگر ردیف طولانی باشد، می تواند به یک فاکتور تاثیر منفی تبدیل شود و با یکنواختی خود خسته کننده شود. فعال سازی سری متریک با مقایسه آن با سایر سری های متریک و رعایت اصل تابع بودن آنها امکان پذیر است. پس از دستیابی به روابط تناسبی هارمونیک عناصر و فواصل؛ در صورت نقض نظم متریک در بخش های خاصی از ردیف؛ در نهایت، هنگام ریتم سازی سریال. اما در همه موارد، سری متریک به عنوان چارچوب فضایی فرم عمل می کند، به عنوان پایه یا طرح کلی که بر اساس آن روابط پیچیده تری از ویژگی های ثانویه و کیفیت عناصر فرم ساخته می شود. سری ریتمیک فرم های فضایی . سری های ریتمیک ساده را می توان بر اساس یک پیشرفت هندسی یا حسابی ساخت. در مورد اول، این سری با یک رابطه ثابت بین مقادیر عناصر همسایه یا فواصل رادی مشخص می شود، به عنوان مثال، فاصله دو برابر می شود ، سه برابر. رابطه بین اعضای مجاور یک سری را می توان با یک عدد صحیح، کسری یا غیر منطقی اندازه گیری کرد. هنگامی که نسبت برابر با یک باشد، راد به متریک تبدیل می شود. با افزایش این نسبت، کنتراست ایجاد می شود و بین اشکال یا فواصل مجاور افزایش می یابد . حد افزایش این نسبت با شرایط خاص تعیین می شود. فراتر از این حد، ارتباط بین عناصر راد شکسته شده است - از نظر بصری یکپارچگی خود را از دست می دهد. راد ریتمیک که بر اساس یک پیشرفت حسابی ساخته شده است، با این واقعیت مشخص می شود که مقدار ثابت نسبت عناصر همسایه راد نیست، بلکه تفاوت بین آنهاست. تفاوت می تواند یک عدد صحیح یا یک عدد کسری باشد. تناسب در چنین سریالی حفظ نمی شود. با افزایش راد، رابطه بین اصطلاحات همسایه پیچیده تر می شود و به برابری در حد نزدیک می شود.