پاورپوینت تحلیل بررسی مفهوم شکل گرایی در معماری معاصر
اندازه یک فرم در درس مبانی ترکیب بندی معماری از یک سو به عنوان نسبت گستره فرم ها در سه مختصات به پارامترهای اساسی پیکره انسان در نظر گرفته می شود. از سوی دیگر، و این مهم ترین جنبه در اینجاست، بزرگی یک فرم به عنوان نسبت قدر عناصر یک شکل یا نسبت چند شکل در نظر گرفته می شود. حالت های محدود کننده اشکال در قدر خواهد بود: اولا، برابری فرم های مقایسه شده در اندازه (شکل 1.6 A؛ 1.7 A). ثانیاً، چنین ابعاد حداقلی یک فرم در رابطه با فرم دیگر، که در آن هر دو شکل هنوز به وضوح به عنوان مستقل درک می شوند و تعامل ترکیبی هنوز بین آنها مشاهده می شود ( شکل 1.6 C؛ 1.7 B). در این مورد، مقایسه اشکال بر اساس اندازه می تواند در امتداد هر سه مختصات رخ دهد. موقعیت در فضا. این خاصیت فرم ها نیز به دو صورت تعریف می شود. از یک طرف، به عنوان موقعیت فرم نسبت به سه صفحه مختصات در نظر گرفته می شود: جلویی (F)، نیم رخ (P)، افقی (H) اگر بزرگ‌ترین سطحی که شکل را محدود می‌کند با یکی از صفحات مختصات منطبق باشد، این شکل به طور کلی یکی از موقعیت‌های محدود کننده معمولی را اشغال می‌کند: پیشانی