در معماری عناصر مختلفی را می‌توان مشاهده نمود که به صورت سطوح موازی کار می‌کنند و محدوده فضایی را تعریف می‌نمایند. آنها می‌توانند دیوارهای داخلی یک بنا، دیوارهای خارجی یا نماهای دو ساختمان مجاور، کولونادی از ستون، دو ردیف درخت یا نرده یا شکلی از توپوگرافی طبیعی محل باشند. کیفیت جهت‌گیری و امتداد فضا که توسط سطوح موازی تعریف می‌شود در فضاهای سیرکولاسیون شهرها و شهرکها مشاهده می‌شود. این فضاهای خطی به وسیله نماهای ساختمان‌هایی که مشرف به آنها هستند و نیز توسط سطوح قابل عبورتری چون گذرگاه‌های طاق‌دار یا ردیف‌های درختان می‌توانند تعریف شوند. دیوارهای موازی در سیستم ساختمانی دیوار حمال می‌توانند عامل تشکیل فرم و سازماندهی یک بنا باشند. با تغییر طول سطوح و باز کردن سوراخ‌های در آنها به منظور تطبیق با شرایط ابعادی فضاهای بزرگ شکل تکرار شونده دیوارهای موازی می‌توانند تغییر کند. این سوراخ‌ها همچنین می‌توانند مسیرهای سیرکولاسیون را تعریف نمایند و ارتباط بصری را در امتدادی عمود بر سطح دیوارها بوجود آورند.