نقش خط و خوشنویسی در معماری اسلامی پاورپوینت بررسی نقش خط و خوشنویسی در معماری اسلامی

پاورپوینت بررسی نقش خط و خوشنویسی در معماری اسلامی

خط های خوشنویسی  در خوشنویسی سنتی اسلامی دو خط اصلی وجود دارد ، خط کوفی زاویه دار و خط شکسته نسخی .  کوفی ، قدیمی ترین شکل، که گفته می شود در کوفه، در جنوب بغداد اختراع شده است ، خطوط عمودی شخصیت ها را برجسته می کند. در طول پنج قرن اول اسلام به طور گسترده در معماری، برای نسخه‌های قرآن (قرآن) ، منسوجات و سفال استفاده شد . هشت نوع مختلف خط کوفی وجود دارد که از میان آنها فقط به سه نوع آن اشاره شده است: الف) کوفی ساده . ب) کوفی شاخدار که در قرن نهم قبل از میلاد در مصر ظاهر شد و دارای خطوط عمودی است که به برگهای لوبدار یا نیم کف دست ختم می شود . ج) کوفی گلدار که در آن نقوش گل و طومارها به برگ ها و نیم نخل ها اضافه می شود. به نظر می رسد که این نیز در طول قرن نهم قبل از میلاد در مصر توسعه یافته است و در آنجا در زمان فاطمیان (969-1171) به بالاترین پیشرفت خود رسیده است.  از قرن یازدهم به بعد خط نسخی به تدریج جایگزین خط کوفی شد . اگرچه نوعی خط شکسته در قرن هفتم پیش از میلاد شناخته شده بود، اختراع نسخی را به ابن مقله نسبت می دهند . ابن مقله در قرن دهم در بغداد می زیست و همچنین مسئول توسعه نوع دیگری از خط شکسته است. Thulth یا Thulth. این به طور دقیق از نسخ پیروی می کند ، اما برخی از عناصر مانند خطوط عمودی یا خطوط افقی اغراق آمیز هستند.  در ایران چند سبک خط شکسته ابداع و توسعه یافت که در میان آنها « طلاق» اهمیت داشت. از «طالق»، « نستعلیق » که شکل زیباتر، زیباتر و خط شکسته‌تری است، به وجود آمد . مخترع آن « میرعلی تبریزی » بود که در نیمه دوم قرن چهاردهم فعالیت داشت. نستعلیق در قرون پانزدهم و شانزدهم میلادی به سبک غالب خوشنویسی ایرانی تبدیل شد.  یکی دیگر از جنبه های مهم هنر اسلامی که به طور کلی کاملاً ناشناخته است، سنت غنی تصویری و شمایل نگاری آن است. این تصور نادرست که اسلام فرهنگی شمایل ستیزی یا ضد تصویر بوده و نمایش انسان یا موجودات زنده به طور کلی ممنوع است، هنوز ریشه عمیقی دارد، هرچند که وجود نقاشی تجسمی در ایران نزدیک به نیم قرن است که به رسمیت شناخته شده است. در اسلام هیچ منعی برای نقاشی یا نمایش اشکال زنده وجود ندارد و در قرآن (قرآن) نیز به آن اشاره ای نشده است.  برخی از عبارات منسوب به پیامبر و در احادیث (مجموعه سخنان سنتی پیامبر) شاید به منع از فعالیت هنری تعبیر شده باشد، اگرچه صرفاً دارای اهمیت مذهبی است. دلیل هر چه باشد، این واقعیت باقی است که عملاً در هیچ دوره ای از فرهنگ اسلامی، بازنمایی و نقاشی تجسمی سرکوب نشده است، به استثنای حوزه کاملاً مذهبی که در آن ترس از بت پرستی وجود داشت. از این رو مساجد و مقبره ها بدون نمایش تصویری هستند. در جای دیگر، تصویرسازی یکی از مهمترین عناصر را تشکیل می دهد و انبوهی از سنت های تصویری دیگر نیز در طول تاریخ طولانی و پیچیده هنر اسلامی جذب شده است.  با این حال، منصفانه است که بگوییم سایر متخصصان هنر اسلامی نگاه کمی محدودتر دارند. بر اساس این دیدگاه، از آنجا که خلقت موجودات زنده ای مانند انسان و حیوان نقش خداوند تلقی می شود، اسلام به حق از نقاشان و مجسمه سازان اسلامی که چنین شخصیت هایی را تولید می کنند، منصرف شده است. اگرچه درست است که برخی از هنرهای فیگوراتیو در جهان اسلام دیده می شود، اما بیشتر به تزئینات اشیاء و بناهای سکولار و خلق نقاشی های مینیاتوری محدود می شود. همچنین به هنر موزاییک مراجعه کنید.