بسیاری از پروژه‌ها و تحقیقاتی که در حوزه معماری واکنش‌گرا، معماری پویا یا معماری جنبشی قرار دارند، تمایل دارند از رویکردی غیرخطی نسبت به طراحی پیروی کنند. به طور قابل توجهی در بسیاری از پروژه‌ها، سیستم‌های جزء توسعه می‌یابند که برای تشکیل یک سیستم (با برخی مدولاسیون‌ها در ابعاد و پیکربندی‌ها) که به محرک‌های خارجی پاسخ می‌دهد، تجمیع می‌شوند.
یک برنامه محدود یا مجموعه‌ای از پارامترها وجود دارد که پروژه را هدایت می‌کند و رشد مؤلفه‌ها مطالعه شده و به محدودیت‌های برنامه بازخورد داده می‌شود. ارزیابی ها معمولاً در مرحله توسعه مولفه انجام می شود و عملکرد پس از فرآیند استقرار کالیبره می شود. پس از استقرار هیچ بازخوردی وجود ندارد، که در غیر این صورت ممکن است به سیستم‌های حسگر پیشرفته با مکانیسم‌های بازخورد و کنترل نیاز داشته باشد. به همین دلیل، در فرآیند و همچنین در کل پروژه، انرژی از دست می‌رود، زیرا تعدادی از پروژه‌ها وجود دارند که در عین اینکه ادعا می‌کنند بهینه انرژی هستند، پویایی نشان می‌دهند، اما انرژی زیادی را برای خود از دست می‌دهند. عملکرد، در فرآیند.