مزایای حمل و نقل اتوبوسی به ویژه هنگام سازماندهی ارتباطات در سیستم های منطقه ای و گروهی مناطق پرجمعیت مشهود است. سرویس اتوبوس منظم به تشدید توسعه و بهبود خدمات فرهنگی و روزمره برای جمعیت شهرهای کوچک و متوسط، بهبود دسترسی جمعیت آنها به مراکز علمی، آموزشی و فرهنگی شهرهای بزرگ، بهبود دسترسی به مناطق تفریحی برای جمعیت کمک می کند. از شهرها و شهرک‌ها با اندازه‌های مختلف، دسترسی به مشاغل یا مکان‌های تحصیل را برای کارگران و دانش‌آموزان ساکن در حومه شهر یا سایر شهرها در شرایط حمل و نقل (زمان) تضمین می‌کند. از عوامل اصلی توسعه حمل و نقل مسافر از طریق جاده می توان به تحرک روزافزون جمعیت - رشد تردد مسافر، وجود ناوگان اتوبوسرانی در نظر گرفته شده برای حمل و نقل بین شهری و برون شهری و شبکه جاده ای مناسب مجهز به نقاط حمل و نقل و خدمات عمومی اشاره کرد. برای مسافران میزان توسعه حمل و نقل جاده ای مسافری غیر شهری در کشور به وضعیت و میزان توسعه یافتگی این عوامل بستگی دارد. برای سازماندهی حمل و نقل مسافر از طریق جاده در مسیرهایی که شهر را با مناطق حومه شهر، مناطق تجمع و شهرهای دیگر مراکز متصل می کند، لازم است ساختارهایی ایجاد شود که برای خدمات رسانی به مسافران و اطمینان از انتقال آنها از خارج به درون شهری یا سایر انواع حمل و نقل خارجی طراحی شده است. این گونه سازه ها نقاط پایانی و میانی هستند که در این میان نقش اصلی را مجموعه های ایستگاه اتوبوس ایفا می کنند. اگر در آغاز قرن بیستم. مفهوم "ایستگاه" تنها با ساختمان های مسافربری در راه آهن همراه بود، اما در اواسط قرن، مجتمع های ایستگاه در سایر انواع حمل و نقل مسافر ظاهر شد: جاده، رودخانه، دریا و هوانوردی.