پاورپوینت بررسی و تجزیه تحلیل شیوه اصفهانی
هنگامی که شاه عباس اول صفوی در سال 1006 هجری قمری (598م)اصفهان را به پایتختی ایران بر گزید بر ان شد تا ساختار و معماری شهر اصفهان را متناسب با ساختار مورد نظر خویش دگرگون کند و شهری در خور یک امپراتوری سیاسی ،فرهنگی و دینی طراحی کند. مهمترین تصمیم او در این جهت تغییر مرکز شهر از میدان عتیق به میدان نقش جهان و ساخت مهمترین عنصر آن یعنی مسجد جامع عباسی بود. این مسجد در زمان صفویه در سا ل 1020 هجری قمری بنا شده و شکوه و عظمت آن بیشتر به واسطه ی زیبایی کاشی کاری های معرق و هفت رنگ و کتیبه های ارزشمند آن است. سردر رفیع و با شکوه مسجد به بلندای 27 متر با دو مناره ی زیبا با ارتفاع 24 متر جلوخان مسجد را به سوی میدان قاب می کند. کتیبه ی سر در مسجد با کاشی سفید معرق بر زمینه ی آبی لاجوردی با خط ثلث نوشته شده.معمار هنر مند به منظور تلفیق محور مسجد با جهت قبله که زاوه ی 45 درجه دارد،در طرفین سرسرا دو دالان با طول متفاوت طراحی نموده است،تا در عین حفظ تناسب ها،تغییر جهت به چشم نیاید. حیاط مسجد دارای چهار ایوان است و با رواق های طاق دار احاطه شده است. تمامی دیوار ها با کاشی خشت هفت رنگ تزئین شده است.