پدیدار شناسی و تاثیر آن بر معماری پاورپوینت بررسی اصول کلی پدیدار شناسی و تاثیر آن بر معماری و شهرسازی

در فلسفه ذهن اخیر، اصطلاح «پدیدارشناسی» اغلب به توصیف کیفیات حسی دیدن، شنیدن، و غیره محدود می‌شود: داشتن احساسات از انواع مختلف چگونه است. با این حال، تجربه ما معمولاً از نظر محتوا بسیار غنی تر از احساس صرف است. بر این اساس، در سنت پدیدارشناسی، به پدیدارشناسی دامنه بسیار گسترده‌تری داده می‌شود و به معنایی که چیزها در تجربه ما دارند، به ویژه اهمیت اشیاء، رویدادها، ابزارها، جریان زمان، خود و دیگران، که این چیزها به وجود می‌آیند، می‌پردازد. و در "زندگی - جهان" ما تجربه شده اند. پدیدارشناسی به‌عنوان یک رشته در طول قرن بیستم در سنت فلسفه اروپای قاره‌ای مرکزی بوده است، در حالی که فلسفه ذهن در سنت فلسفه تحلیلی اتریشی-انگلو-آمریکایی که در طول قرن بیستم توسعه یافته است، تکامل یافته است. با این حال، ویژگی بنیادی فعالیت ذهنی ما به روش‌های همپوشانی در این دو سنت دنبال می‌شود. بر این اساس، دیدگاه پدیدارشناسی ترسیم شده در این مقاله، هر دو سنت را در بر می گیرد. دغدغه اصلی در اینجا، توصیف رشته پدیدارشناسی، در حوزه‌ای معاصر، و در عین حال برجسته کردن سنت تاریخی است که این رشته را به خود آورده است. اساساً، پدیدارشناسی ساختار انواع مختلف تجربه را از ادراک، اندیشه، حافظه، تخیل، عاطفه، میل، و اراده گرفته تا آگاهی بدنی، کنش تجسم یافته، و فعالیت اجتماعی، از جمله فعالیت های زبانی را مطالعه می کند. ساختار این اشکال تجربه معمولاً شامل آنچه هوسرل آن را «عمدیت» می‌نامید، یعنی هدایت تجربه به سوی چیزهای موجود در جهان، ویژگی آگاهی که آگاهی از چیزی یا درباره آن است، در بر می‌گیرد. بر اساس پدیدارشناسی کلاسیک هوسرلی، تجربه ما فقط از طریق مفاهیم خاص، افکار، ایده‌ها، تصاویر و غیره به سوی چیزها معطوف می‌شود - نشان‌دهنده یا «مقصد» است. ارائه می دهند یا معنی می دهند. ساختار هدفمند اصلی آگاهی، که در بازتاب یا تحلیل می‌یابیم، شامل اشکال بیشتری از تجربه است. بنابراین، پدیدارشناسی شرح پیچیده ای از آگاهی زمانی (در درون جریان آگاهی)، آگاهی مکانی (به ویژه در ادراک)، توجه (تمایز آگاهی کانونی و حاشیه ای یا "افقی")، آگاهی از تجربه خود (خودآگاهی، در) ایجاد می کند. یک حس)، خودآگاهی (آگاهی از خود)، خود در نقش های مختلف (به عنوان تفکر، عمل و غیره)، کنش مجسم شده (از جمله آگاهی جنبشی از حرکت فرد)، هدف یا قصد در عمل (کم و بیش). صریح)، آگاهی از افراد دیگر (در همدلی، بین الاذهانی، جمع)، فعالیت زبانی (شامل معنا، ارتباط، درک دیگران)، تعامل اجتماعی (از جمله کنش جمعی)، و فعالیت روزمره در دنیای زندگی پیرامون ما (در یک فرهنگ خاص). ).