معماری تالار اپرای سیدنی پاورپوینت تحلیل بررسی معماری تالار اپرای سیدنی

پاورپوینت تحلیل بررسی معماری تالار اپرای سیدنی

خانه اپرای سیدنی توسط معمار دانمارکی Jorn Utzon پس از برنده شدن طرح او در یک مسابقه در سال 1957 طراحی شد. این پروژه بسیار بحث برانگیز در آن زمان برای تعریف استرالیا آمد. خانه اپرای سیدنی یک طرح مدرن اکسپرسیونیستی است، با مجموعه‌ای از پوسته‌های بتنی پیش‌ساخته بزرگ، که هر کدام از بخش‌هایی از یک کره تشکیل شده‌اند که سقف‌های سازه را تشکیل می‌دهند و بر روی یک سکوی تاریخی قرار گرفته‌اند. این ساختمان 1.8 هکتار (4.4 هکتار) زمین را پوشش می دهد و 183 متر (600 فوت) طول و 120 متر (394 فوت) عرض در عریض ترین نقطه خود دارد. بر روی 588 پایه بتنی که در عمق 25 متری (82 فوت) زیر سطح دریا فرو رفته اند، حمایت می شود. خانه اپرای سیدنی راه را برای هندسه های بسیار پیچیده برخی از معماری های مدرن باز کرد. این طرح یکی از اولین نمونه های استفاده از طراحی به کمک کامپیوتر برای طراحی اشکال پیچیده بود. اگرچه سازه‌های سقف خانه اپرای سیدنی معمولاً به عنوان "پوسته" نامیده می‌شوند، اما در واقع به معنای کاملاً ساختاری پوسته نیستند، بلکه در عوض پانل‌های بتنی پیش ساخته هستند که توسط دنده‌های بتنی پیش‌ساخته پشتیبانی می‌شوند. پوسته ها در یک الگوی شیورون ظریف با 1056006 کاشی براق سفید و کرم مات ساخت سوئد از Hoganas AB، کارخانه ای که عموماً کاشی های سنگی را برای صنعت کاغذسازی تولید می کرد، پوشانده شده اند. جدا از کاشی پوسته ها و دیوارهای پرده شیشه ای فضاهای سرسرا، نمای بیرونی ساختمان عمدتاً با صفحات سنگدانه ای متشکل از گرانیت صورتی استخراج شده در تارانا پوشیده شده است. درمان‌های سطح داخلی مهم نیز شامل بتن غیرقابل فرم، تخته چندلای توس سفید استرالیایی تهیه شده از Wauchope در شمال نیو ساوت ولز، و جعبه قلم مو گلولام است. ساخت و ساز این پروژه در سه مرحله ساخته شد. مرحله اول (1959-1963) شامل ساختن سکوی بالایی بود. مرحله دوم (1963-1967) شاهد ساخت پوسته های بیرونی بود. مرحله III (1967-1973) شامل طراحی داخلی و ساخت و ساز است. مرحله اول دولت از ترس اینکه مبادا بودجه یا افکار عمومی علیه آنها باشد، تلاش کرده بود تا کار زودتر شروع شود. با این حال، اوتزون هنوز طرح های نهایی را تکمیل نکرده بود. مسائل عمده ساختاری هنوز حل نشده باقی مانده است. شروع اجباری زودهنگام منجر به مشکلات قابل توجهی در آینده شد، از جمله این واقعیت بود که ستون‌های سکو به اندازه کافی قوی نبودند تا ساختار سقف را پشتیبانی کنند و باید دوباره ساخته می‌شدند.