اسکیس های مهمترین بناهای تاریخی ایران پاورپوینت بررسی مجموعه اسکیس های مهمترین بناهای تاریخی ایران

پدیدآورندگان کهن ایران، اقوام و ملیت های متعددی بودند که در فلات ایران و سرزمین های مجاور آسیای مرکزی زندگی می کردند. در قرون وسطی (قرن های نهم تا پانزدهم) علاوه بر آثار مردمان ایرانی، ادبیات ایران با آثار مردم شمال غربی هند، بخشی از ماوراءالنهر، آسیای صغیر و آسیای مرکزی غنی شد، که زبان فارسی برای آنها نقش مهمی داشت. زبان ادبی «حدود 2000 سال قبل از میلاد. ه. اقوام آریایی یا هندوایرانی که ظاهراً در قلمرو آسیای مرکزی و قزاقستان امروزی زندگی می کردند، به دو دسته تقسیم شدند که یکی از آنها (قبایل هندی) در آغاز به سمت هند و دیگری (قبایل ایرانی) حرکت کردند. هزاره 1 قبل از میلاد ه. در منطقه وسیعی از دریای سیاه، ولگا و استپ های آلتای در شمال تا خلیج فارس در جنوب مستقر شده است.» در ایران امروزی آن دوران باستان را به یاد می آورند که داریوش سلطنت می کرد. (486-522 قبل از میلاد) و کوروش دوم بزرگ (530-559 قبل از میلاد) یکی از بنیانگذاران منشور حقوق بشر که توسط سازمان ملل متحد تصویب شد به حق می توان کوروش دوم کبیر را پادشاه باستانی و بنیانگذار دولت ایران دانست. حتی قبل از دوران ما، او سندی تنظیم کرد که در آن خواهان لغو برده داری و آزادی مذهب بود. شاه متعهد شد که از دستورات شاه باستان پیروی کند و سیاست های او را بر اساس دستورات او استوار کند. سلسله هخامنشی (قرن های چهارم تا ششم قبل از میلاد) این ایالت را به بزرگترین امپراتوری ایران تبدیل کرد. امپراتوری ایران قلمرو وسیعی است که اقوام و ملل مختلف آریایی را متحد می کند. از شمال با سرزمین روسیه، از شرق به هند و چین، از غرب به روم و یونان و از جنوب به خلیج فارس و سرزمین های عربی محدود می شد. در زمان کوروش بزرگ دین زرتشتی به عنوان دین رسمی در کشور به شمار می رفت. دینی که مبتنی بر «پندار نیک، گفتار نیک و کردار نیک» و کتاب «اوستا» بود، تاثیر بسزایی در فرهنگ و ادبیات کهن ایران زمین داشت. بسیاری از نقوش و ایده‌های ادبیات شفاهی کهن در اوستا منعکس شد و متعاقباً در ادبیات مکتوب مردم آسیای مرکزی، در فولکلور قرون وسطایی تاجیکستان بسط یافت و به‌طور چشمگیری در شاهنامه فردوسی تجسم یافت. پس از حمله اسکندر مقدونی به پادشاه ایرانی سلسله هخامنشی (327-331 پیش از میلاد)، کشورداری ایران در زمان ساسانیان احیا شد. بنیانگذار یک دولت جدید ایرانی بزرگ (250 قبل از میلاد) پارس ها بودند که در اصل در جنوب شرقی دریای خزر زندگی می کردند. در 224 ق.م. ه. پادشاهی اشکانی با رعیت سابق آنها - رهبران خاندان سلطنتی ساسان به رهبری اردشیر پاپکان - جایگزین شد. در دوران سلطنت طایفه ساسانی، غلبه ایرانیان در زندگی سیاسی ایران و کسانی که بخشی از امپراتوری قدرتمند ساسانی بودند که آنها تشکیل دادند، اهمیت بیشتری یافت. در منطقه جغرافیایی وسیعی که تحت فرمانروایی ساسانیان بود، روند شکل گیری تمدن جدیدی در جریان بود» [Aliev 2004: 21]. این بار به دورانی تاریخی تبدیل شد که راه جدیدی به روی فرهنگ ها و ادبیات ایران زمین گشوده شد. در آن زمان نوشتن در کشور رو به رشد بود و بیشتر آثار هنری کهن که در قالب فولکلور وجود داشت به آثار ادبی تبدیل شد. این سرزمین باستانی در طول تاریخ مورد حمله نیروهای عرب بوده است. در اثر حملات آنان، کتابخانه‌ها ویران شد، کتاب‌های زیادی از بین رفت و آثار ادبی و هنری متعدد آن روزگار برای همیشه از بین رفت». اما به برکت آثار نویسندگان و شاعران بزرگ پارسی باستانی چون فردوسی، جلال الدین رومی، عمر خیام، نظامی گنجوی، سعدی، عطار و حافظ شیرازی، فرهنگ، ادبیات و زبان ایران حفظ و از نسلی به نسل منتقل شد. به نسل پس از پذیرش اسلام توسط ایرانیان، کل سیر تحولات تاریخی کشور تحت تاثیر دو عامل تعیین کننده اسلام و فرهنگ ایرانی صورت گرفت. متعاقباً، این دو عامل با یکدیگر ارتباط تنگاتنگی داشتند و مکمل یکدیگر بودند»