طبیعت از نظر معماری همیشه راه حل و منبع الهام بشریت بوده است. مطابق با این رابطه، بشریت با شبیه سازی آموخته ها یا نزدیک شدن به مفاهیم استعاری/قیاسی، طبیعت را در معماری ادغام کرد. در این راستا رویکرد انسانی که نیاز به ایجاد محیطی برای خود دارد روح اصلی معماری بوده است. به قولی دیگر رابطه طبیعت و انسانیت عامل اصلی تعیین کننده فرهنگ محیطی بوده است. بر این اساس این پژوهش سعی دارد هم رابطه طبیعت و انسان را مورد بررسی قرار دهد و هم ایده محرک آن را آشکار سازد. شکل محیط ساخته شده این پایان نامه به بررسی پیامدهای اقتصادی، اکولوژیکی و اجتماعی پارادایم های تکنولوژیک در حال تغییر می پردازد و بنابراین روابط انسان و طبیعت را برای بازنگری عنصر فرم در معماری تحلیل و بازسازی می کند. برای این منظور، این مطالعه به بررسی معانی و پوشش مفهوم شناخته شده بیومورفیک، نحوه درک این واژه توسط رشته معماری، استفاده از فرم ها با توجه به تغییرات دوره ای، و جایگاه نهایی از طریق پیشرفت های تکنولوژیکی می پردازد. Biomorphism، که به معنی و بر اساس «فرایندهای اشکال زیستی» در طبیعت، به عنوان یک مفهوم، در برنامه‌ریزی‌های شهری و شکل‌دهی سازه‌ها، با هدایت فناوری و زیست‌شناسی و تحلیل تجربی ساختارها و ترکیبات موجودات، غیر از فرم و انتقال به فرم ها؛ با نمونه برداری از توابع و سیستم های طبیعت. بنابراین، این مفهوم به یک واقعیت حیاتی برای تاریخ و کاربردهای معماری تبدیل می‌شود