اگرچه این طاق اهمیت معنوی کمتری دارد، اما برای توسعه دستاوردهای بزرگ معماری ایران کاملاً حیاتی است. از دوران امپراتوری ساسانی یا حتی اواخر دوره اشکانی، طاق در اشکال مختلف بدون شک مهمترین عنصر در سازه های ایرانی بوده است. پذیرش گسترده آن به دلیل کمبود چوب و الوار کافی برای ادامه عادت هخامنشیان به ساخت پست و لنگه ضروری بود . ساخت طاق از زمان های بسیار قدیم مورد استفاده قرار می گرفت. زوگورات چوگا زامبیل شوش دارای طاق‌های ورودی است که قدمت آن به ۱۲۰۰ سال قبل از میلاد می‌رسد . سه نوع طاق وجود دارد که هر کدام از یک عنصر سرچشمه می گیرند. قوس اگر یک قوس در عمق کشیده شود، یک طاق بشکه ای یا تونلی ایجاد می کند. هنگامی که دو طاق تونلی قطع می‌شوند، طاق‌های مورب به‌عنوان طاق‌های صومعه یا کشاله‌کش شناخته می‌شوند . هنگامی که طاق به شکل طاق چرخانده می شود، از نظر فنی به گنبد تبدیل می شود. این آخری، به شکل پیچیده‌تر، می‌تواند به صورت طاق بر روی یک پلان مربع تبدیل شود و قابلیت تغییرات بیشماری را دارد. طاق بشکه ای یا طاق تونلی، ساده ترین از همه، می تواند نسبتاً سریع و ارزان ساخته شود. با این حال، چنین طاق به عرض نسبتاً باریکی محدود می شود. همچنین، از آنجایی که وزن و رانش چنین طاقی توسط دیوارها حمل می شود، نمی توان آنها را برای پنجره ها بدون تضعیف جدی – حتی مرگبار – سوراخ کرد. از این رو طاق ها تاریک هستند. با وجود این، بسیاری از ویژگی های معماری بزرگ در ایران باستان به این شکل ساخته شده است. بنای تک ایوانی مانند تالار پذیرایی طاق کسری (طاق تیسفون) نمونه ای از آن است. عموماً چنین طاق‌هایی نسبتاً یکنواخت و از نظر ساختاری بی‌نظیر هستند، مگر در مواردی که با پانل‌های قوسی یا فرورفته مانند فیروزآباد، ایران تسکین یافته باشند. مشکلات ارائه شده توسط طاق بشکه ای اصولاً در زمان ساسانیان با یکی از مهم ترین اختراعات تاریخ معماری یعنی طاق و طاق عرضی یا تقویت کننده حل شد: طاق های نگهدارنده که از این طرف به سمت دیگر طاق را می گذرانند و در نتیجه قسمت ها را تقسیم می کنند.