ویژگی‌های معماری نئوکلاسیک شامل مقیاس بزرگ ساختمان‌ها، سادگی فرم‌های هندسی، جزئیات یونانی (به ویژه دوریک)، ستون‌های دراماتیک و دیوارهای خالی است. با تاکید بر سادگی دیوار و کیفیت مسطح و مسطح آن، و همچنین جداسازی عناصر، این سبک واکنشی به افراط و تفریط تر روکوکو تلقی می شد. برجستگی‌ها و فرورفتگی‌های صاف‌تر تاثیرات متفاوتی بر نور و سایه داشتند و نقش برجسته‌های مجسمه‌سازی مسطح‌تر بودند و اغلب در قاب‌ها، لوح‌ها یا پانل‌ها قاب می‌شدند. این ویژگی‌ها و سایر ویژگی‌های فردی به جای اینکه با ویژگی‌های دیگر ادغام شوند، جدا و «در خود کامل» بودند. ظهور معماری نئوکلاسیک به دهه 1750 برمی گردد و در سراسر ایالات متحده و اروپا گسترده بود. به طور خاص، شهر سن پترزبورگ تعداد زیادی ساختمان نئوکلاسیک در زمان سلطنت کاترین دوم ساخته است. به طور مشابه، معماری بریتانیا با کار معمارانی مانند رابرت آدام و جان سوان در اواخر قرن نوزدهم تحت سلطه نئوکلاسیک قرار گرفت. در فرانسه، کلود نیکولا لدوکس بر «موج دوم نئوکلاسیک» نظارت داشت که بیشتر مورد مطالعه و باستان‌شناسی آگاهانه‌تر بود و با اوج امپراتوری ناپلئونی مرتبط بود.