GACH-BORI، گچ بری یا گچ بری، بیش از 2500 سال است که به عنوان مصالح ساختمانی در ایران استفاده می شود. در ابتدا ممکن است به عنوان رنگ آمیزی بر روی دیوارهای آجری گلی برای محافظت از آنها در برابر آب و هوا استفاده می شد، اما به زودی برای اثرات تزئینی آن مورد استفاده قرار گرفت، زیرا تیرگی دیوارهای آجری و قلوه سنگ را کاهش می دهد و زمینه را برای تزئینات کاربردی فراهم می کند. یک وسیله تزئینی ارزان و منعطف، تقریباً می توان آن را به هر نوع مصالح ساختمانی که برای سطوح بیرونی و داخلی استفاده می شود محکم کرد و می توان آن را به روش های مختلف قالب گیری، حک شده و رنگ آمیزی کرد. همچنین از گچ برای پنجره‌ها و بالکن‌ها و ساخت طاق‌های مقرنس (استلاکتیت) استفاده می‌شد. این ماده حقیر در دستان صنعتگران ایرانی به ارتفاعات بی‌نظیری از خلاقیت هنری رسید. گچ، ماده معدنی که از آن گچ ساخته می شود، به طور گسترده ای در دسترس بود. به طور سنتی، گچ استخراج شده بر روی الاغ به کوره بازگردانده می شد و در آنجا سوزانده می شد، با پتک های چوبی به اندازه فندق خرد می شد و در آسیاب لبه دار پودر می شد. گچ ایرانی پس از مخلوط شدن با آب به سرعت سفت می شود، بنابراین برای عملی شدن آن باید مخلوط را مدام هم بزنید تا قدرت گیرش خود را از دست بدهد. این گچ کشته شده (گچ کوشته) در چندین لایه به دیوارها و سقف ها زده می شود و تا چهل و هشت ساعت سفت نمی شود. برای گچ کاری ظریف، گچ مرطوب را با پودر تالک و گچ گردگیری می کنند و سپس مالش می دهند تا براقیت بالایی داشته باشد. برای سطوح رنگ شده، گچ را با روغن بذر کتان آغشته کرده و با روغن ساندراک می پوشانند.